Þúsund og ein nótt/Sagan af kóngssyninum frá Karisme og kóngsdótturinni frá Georgíu

25. nótt

„Einu sinni var konungur í Karisme, hann var barnlaus og leitaði guðs hjálpræðis án afláts með heitum og fórnfæringum, að hann mætti barn geta. Hinn háleiti drottinn meðtók fórnir hans og gaf honum son, sem var eins fagur og dagurinn er bjartur.

Var fæðing hans vegsömuð með dýrðlegasta hátíðahaldi. Konungurinn veitti embætti og mannvirðingar og allir þegnarnir nutu einhvers góðs af fögnuði hans. Lét hann ekki hjá líða að kalla saman alla stjörnuspámenn í ríki sínu og skipaði þeim að taka eftir fæðingarstjörnum sveinsins. En ekki urðu spár þeirra gleðilegar fyrir konung. Sögðu þeir að fram að þrítugs aldri lægju ótal slysfarir fyrir syni hans, og guð einn vissi, hverjar þær væru.

Drógu spár þessar mikið úr fögnuði konungs, og gerðist hann næsta hugsjúkur. Hafði hann varla augun af syni sínum í uppeldinu, og lét hann allar varúðarreglur við hafa, sem hugsazt gátu, til að gæta hans, og var sem hann ætlaði sér að yfirbuga hin illu áhrif stjarnanna.

Heppnaðist honum þetta þangað til kóngsson var orðinn eitthvað fimmtán ára, og hafði honum ekkert hrakfall viljað til, svo að ekki rættust stjörnuspárnar. En hér sannaðist það, að: „enginn má sköpum renna,“ og einu sinni bar svo til, að kóngsson var að ríða út sér til skemmtunar, og hafði þeyst ofan á sjávarströnd. Langaði hann þá til að fara dálitla sjóferð. Lét hann því búa skip eitt til siglingar og fór út á það með fjörutíu mönnum af föruneyti sínu.

En óðar en þeir voru komnir út á rúmsjó, réðust á þá víkingar frá Norðurálfu. Vörðust þeir vel, en víkingar höfðu ofurefli og hruðu skipið og sigldu með það til Samsara eyjar, og seldu það þar. Samsarar þessir voru ofboðslegar mannætur, voru á þeim hundshausar, en kroppurinn sem á manni.

Læstu þeir kóngssoninn frá Karisme og félaga hans í hús og ólu þá nokkrar vikur á möndlum og rúsínum. En á degi hverjum var farið með einn þeirra í eldhúsið Samsara-konungsins; var hann þá brytjaður niður og kjötið steikt, og smakkaðist konungi það vel.

En er hinir fjörutíu förunautar kóngssonarins voru uppétnir, bjóst hann við, að nú mundi til sín tekið, enda hafði hann verið geymdur þangað til seinast, eins og annað sælgæti.

Þegar hann nú átti þessi hryllilegu afdrif fyrir höndum, hugsaði hann með sér: „Ég veit, að ég get ekki umflúið dauðann, en því skyldi ég láta slátra mér eins og blauð geit? Er ekki betra að ég selji þeim líf mitt dýru verði? Já, ég skal verjast með hreysti, og mun þá örvænting mín verða einhverjum skæð af þessum blóðsólgnu óvættum.“

Í því kóngsson var að ráðgera þetta með sjálfum sér, komu Samsararnir. Lét hann þá fara með sig til matgerðarhúss konungs og sýndi engan mótþróa. En er þangað var komið, sá hann hvar lá á borði stóra saxið, sem átti að slátra honum með. Þá herti hann upp hugann, svipti sundur handfjötrunum, greip saxið í skyndi og ruddist á Samsarana, sem höfðu farið þangað með hann. Drap hann þar hvern á fætur öðrum. Síðan óð hann fram í eldhússdyrnar og stóð þar fyrir, og átti hver vísan bana undir höggum hans, sem að þorði. Komst höllin í uppnám af þessu og glumdi undir af emjan og óhljóðum.

Varð konungur hissa, er hann heyrði, að einn maður hefði varizt svo mörgum, og kom hann sjálfur fram í eldhúsið og mælti: „Ungi maður, ég dáist að hugprýði þinni og gef þér líf. Berstu ekki lengur við þegna mína, því þau málalok munu verða, að þú strádrepur þá, þó við ógrynni og ofurefli sé að eiga. Segðu mér, hver er faðir þinn?"

En er kóngsson hafði sagt honum, að hann var sonur konungsins í Karisme, mælti konungur Samsaranna: „Þú ert nú svo reyndur að vaskleik, að nægar sönnur eru fyrir því, að þú sért stórættaður. Kvíð þú nú engu, hirð mín skal upp frá þessu vera þér gleðivist. Þú skalt verða mestur lánsmaður í heimi, því ég kýs þig dóttur minni til handa, og er það vilji minn, að þú eigir hana þegar í stað. Er það hin ástúðlegasta mey og hafa allir prinsar við hirð mína slíkan ástarhug á henni, að þeim horfir til vandræða, en þú einn ert hennar verður.“

Þetta var kóngssyni lítið fagnaðar boð og svaraði hann: „Yðar hátign sýnir mér of mikla sæmd. En ég hélt, að samsariskur prins ætti betur við skap dóttur yðar en ég.“

„Nei, nei!" sagði konungurinn með ákefð, „ég krefst þess, að þú eigir hana; það er vilji minn. Stattu ekki lengur í gegn boði mínu, þig kynni að iðra þess.“

26. nótt

Kóngssonurinn frá Karisme hugsaði með sér, að ef hann veitti afsvör um að eiga kóngsdótturina, mundi konungurinn á eynni verða æfareiður og ugglaust drepa sig; lét hann þá tilleiðast að eiga hana. Gekk hann þá að eiga kóngsdótturina og hafði hún fallegastan hundshaus á allri eynni. En samt var honum ómögulegt að venjast henni og hafði hann hreinan viðbjóð á henni. Því betur sem hún lét að honum, því andstyggilegri þótti honum hún vera, og hefði frábitni þessi getað orðið hættuleg kóngssyninum.

En engill dauðans kom í veg fyrir það og birtist við hvílu kóngsdótturinnar; dó hún fám dögum eftir brúðkaupið. Varð kóngsson guðsfeginn að losna við svo hvimleiða konu, en þá heyrði hann, að það væri siður á þessari ey eins og Sereneb (eynni Seylon), að kviksetja manninn með líki konunnar, og ekkjuna með líki mannsins; væru jafnvel konungar ekki undanþegnir þessum skelfilegu lögum, en Samsarar væru orðnir því svo alvanir, að þeim óaði alls ekki fyrir útfarardegi sínum; þætti þeim það fremur gleðidagur en sorgardagur, því allir, karlar og konur, sem viðstödd væru við slíka greftrun, dönsuðu og syngju kvæði, sem heldur væru til yndis en hryggðar.

Kóngssonurinn frá Karisme varð yfirkominn af harmi út af þessum tíðindum, en hlaut samt að láta undan nauðsyninni. Voru þau hjónin borin á líkbörum þangað sem bæði áttu að jarðast; var hvoru þeirra um sig látið fylgja brauð og vatnskrukka. Hafði verið grafin djúp og víð gröf þar á mörkinni handa þeim.

Fyrst var kóngsdóttir látin síga niður á strengjum og börunum sökkt niður í gröfina, en að því búnu skiptist öll líkfylgdin í tvær raðir til söngs og dansleika. Öðrumegin stóðu unglingarnir og unnustur þeirra, en hinumegin nýgiftu hjónin. Elskendurnir tókust í hendur og slógu hring utan um einn ungling og dönsuðu, en hann stóð í miðjum hringnum og söng þessar persnesku vísur:

Elskunnar yndisböndin

um eilífð binda hér,

þá hjúskaps engilhöndin

við heitmey tengir ver:

Eiðfast er ástarríki

eilífrar tryggðar gjöf,

því brúðar loks með líki

við leggjumst niðrí gröf.

En nýgiftu hjónin dönsuðu, tvö og tvö saman, maður og kona, og söng hver kona, þegar að henni kom að stíga dansinn, þessa vísu:

Minn eiginn ver, ef ægir ei þér

mitt andargrand og þitt ei mér,

þá elskumst stöðugt, eg og þú,

með óbilandi hjartans trú,

svo hvorugt lysti lífið sitt

að lengja, þegar sálast hitt.

Þegar lokið var söngnum og dansleiknum, sem kóngsson hafði lítið gaman af, var hann látinn síga ofan til konu sinnar, og gröfin aftur lokin með stóreflis hellu.

Þegar kóngsson var kominn niður í hið skelfilega djúp, kallaði hann upp: „Guð minn! Hvílíkar dauðans nauðir hefur þú látið mig rata í; læturðu þetta verða afdrif kóngssonarins, sem rækti boðorð kóransins af öllum hug? Bænheyrðirðu föður minn einungis til þess að láta mig bíða grimman bana?"

Að svo mæltu tók hann að gráta beisklega. En þó hann væri vonlaus um að sleppa úr þessum hræðilega stað, hafði hann þó undir eins risið upp af líkbörunum og farið að þreifa um múrinn, sem fyrir stóð. Og er hann hafði gengið eitthvað tíu faðmslengdir, sá hann allt í einu hvar ljós logaði fram undan honum. Greikkaði hann þá sporið og sá að þetta var kona, sem gekk með logandi kerti. Gekk hann þá nær og nær, en þegar konan heyrði hann koma, slökkti hún ljósið"....

27. nótt

„Þegar kóngssonurinn sá að aftur varð niðamyrkur í kringum sig, mælti hann: „Guð minn, voru það missýningar, sá ég þá ekkert ljós; var það ekki annað en draumórar minna sturluðu skapsmuna? Það hefur ekki verið nema ímyndun. Ólánsami kóngsson, hugsaðu ekki til að sjá sólina framar. Svona ertu þá stiginn niður í myrkur hinnar eilífu nætur áður en þitt náttúrlega skapadægur bar að hendi. Ó, þú konungur í Karisme, veslings faðir minn, vonastu ekki eftir mér heim! Ó vei, sonur þinn mun ekki verða stoð elli þinnar, heldur mun hann deyja hér hryllilegum dauða.“

Í því hann mælti þetta, heyrði hann rödd, sem sagði: „Huggastu, kóngsson; sértu sonur konungsins í Karisme, skaltu ekki láta líf þitt hér; ég skal bjarga þér, ef þú lofar mér því fyrirfram að eiga mig.“

„Lafði mín!" anzaði kóngsson, „það er að vísu hryggilegt hlutskipti, að vera kviksettur á fimmtánda aldurs ári, en það kýs ég heldur, þó hart sé aðgöngu en að gefa þér heitorð þetta, ef þú ert lík konunni minni sælu. Ef það er hundshaus á þér líka, get ég með engu móti fellt ástarhug til þín?"

„Herra, ég er ekki af Samsarakyni,“ anzaði konan, „þar til er ég ekki nema fjórtán ára og ég vona að þú þurfir ekki að fælast andlit mitt.“

Því næst tendraði hún aftur ljósið með kveik, sem hún hafði hjá sér, og lét kóngsson líta ásjónu sína; varð hann hugfanginn af fríðleik hennar.

Hann hrópaði frá sér numinn: „Hvílíkur yndisleikur, ekkert jafnast við það, sem ég nú sé. Seg mér, sjónfagra vera, hver þú ert. Þú hlýtur að vera álfkona, fyrst þú segist geta frelsað mig úr þessu dauðans djúpi.“

„Nei, herra!" svaraði yngiskonan, „ég er ekki álfkona, heldur er ég dóttir konungsins í Georgíu og er nafn mitt Dílaram (þ. e. hjartafró). Skal ég lofa þér að heyra ævisögu mína í annað skipti, en nú segi ég þér í stuttu máli, að ofviðri hröktu mig til þessarar ósælu eyjar; varð ég að giftast hér einum samsariskum höfðingja. Hann dó í gær eftir þunga legu, og var ég grafin með einu brauði og vatnskrukku, eins og hér er landssiður. En áður hafði ég falið á mér innanklæða, eldsvirki, kveik og kerti. Undir eins og ég var látin hér niður og gröfin var byrgð að ofan, reis ég upp úr kistu minni og kveikti á ljósinu. Kom ekki eins mikil hræðsla og ofboð yfir mig, sem við mátti búast á þessum hryllilega stað. Guði hefur þóknazt að varðveita mig, og hann blés mér áræði í brjóst, svo ég hughreystist, og vissi ég ekki sjálf, hvaðan mér kom það.

Kom ég þá að göngum, fjarska þröngum, og gekk ég eftir þeim bæði til að umflýja allar þær skelfingar, sem ógnuðu augum mínum, og líka til hins, að vita, hvort hvergi yrði út komizt. Þegar ég hafði gengið svo sem svaraði hundrað fetum, kom ég auga á eitthvað hvítt. Það var stóra marmarahellan þarna fyrir framan okkur. Gekk ég þangað og varð ég hreint forviða, þegar ég sá nafn mitt nefnt í letrinu, sem á henni stendur. Komdu nær, kóngsson, og lestu letrið; það mun koma þér eins óvart og mér.“

Að svo mæltu rétti hún kóngssyni kertið; gekk hann þá að steininum og las þetta: „Þegar kóngssonurinn frá Karisme og kóngsdóttirin frá Georgíu koma hingað, munu þau geta lyft þessum steini og gengið ofan eftir stiga þeim, sem þar er undir.“

„Og við eigum að geta lyft þessu heljarbjargi?" sagði kóngsson, „það veitir ekki af hundrað mönnum til þess.“

„Þá er engu til spillt þó reynt sé,“ svaraði kóngsdóttirin; „hér hefur einhver hönd í tafli, sem fróður er, og svo segir mér hugur um, að við munum sleppa héðan heil á húfi.“

Kóngsson fékk Dílaram kertið aftur og fór að hreyfa við hellunni. Þurfti þá ekki stórrar aflraunar, því óðara en hann kom við hana, fór hún undan sjálfkrafa og lá stiginn niður í steinsfarinu. Fóru þau þar ofan og komu niður í annað jarðhús; þaðan komust þau eftir þröngum göngum út um helli, sem högginn var í hamrabelti undir fjalli einu; var þaðan utangengt og komu þau loksins að fljótsbakka.

Jafnskjótt og þau voru komin undir heiðan himin, gerðu þau bæn sína, eins og sannir átrúendur Mahómets, og eftir að þau höfðu borið fram fyrir drottinn þökk og lofgjörð, svo sem skylt var, sáu þau við bakkann dálitla ferju, sem þau höfðu ekki tekið eftir fyrr. Efuðu þau ekki, að það væri nýtt stórmerki guðs miskunnar og urðu nú hálfu glaðari en fyrr, og þó að hvorki væri stýri né árar á bátnum, fóru þau samt hughraust út í, og kóngsson mælti:

„Þenna bát leiðir víst einhver verndarengill; mun hann flytja okkur til einhverra byggða. Látum okkur berast með straumnum í fljótinu og hvergi hræðast.“

Þau gerðu líka svo. En því lengra, sem skipið bar ofan eftir, því flughraðara varð straumfallið; mjókkaði farvegurinn smámsaman, þangað til fljótið þrengdist milli tveggja fjalla; náðu tindar þeirra saman efst uppi í geysistórri hvelfingu, sem skútti yfir; var þar kolniðamyrkur, svo að hvorki sást himinn né jörð. Keyrðist báturinn af slíku afli inn í svartnætti hvelfingar þessarar, að kóngsson og kóngsdóttir sáu ekki annað fyrir en opinn dauðann. Þau tóku að óttast, að guð hefði ekki borið svo mikla umhyggju fyrir lífi þeirra, sem þau héldu. Ýmist fundu þau að bylgjurnar riðu undir bátinn, svo að hann hófst upp að klettarjáfrinu, eða þær soguðu hann niður í undirdjúpin.

Meðan á þessum ósköpum gekk, báðust þau fyrir, og guð bænheyrði þau. Bátnum skolaði aftur út undan fjöllunum, og rak straumaldan hann að bakkanum. Stigu þau þegar á land og hughreystust á ný. Lituðust þau nú um á alla vegu, hvort hvergi sæist hús þar sem þau gætu fengið hressingu. Sáu þau þá hvar stórt musteri með hvolfþaki stóð á fjallsgnípu; var það líkt einu, sem Kubbay Khiramant heitir.

Þangað héldu þau, og er þau komu nær, sáu þau að það stóð mitt i glæsilegri höll; var helgiskurðarletur á hallarhliðinu svolátandi: „Það skalt þú vita, sem komast vilt inn í þessa glæsilegu höll, að þú fær ekki inngöngu nema þú fórnfærir áttfættu dýri við dys hennar.“

„Þá bregzt mér illa vonin,“ mælti Dílaram, „ég var farin að hlakka til að sjá höllina að innan.“

„Mér var líka forvitni á því,“ anzaði kóngsson "en okkur er ómögulegt að seðja hana, því að það væri þarflaus aflraun, ef við reyndum að ljúka upp dyrunum. Myndirnar á þeim eru verndargripir, sem tálma því.“

„Jæja,“ segir Dílaram, „við skulum þá hvíla okkur ofurlítið á jörðinni hérna og tala um, hvað við eigum að taka til bragðs.“

„Kóngsdóttir,“ svaraði kóngsson, „segðu mér heldur sögu þína; ég er órór af því, hvað mig langar til að heyra hana.“

„Herra,“ mælti kóngsdóttir, „ég skal þá segja þér hana í stuttu máli....

28. nótt

Faðir minn, konungurinn í Georgíu, lét uppala mig í höll sinni með slíkri umhyggju, sem ástúðlegur faðir getur framast borið fyrir börnum sínum. Einn ungur kóngsson var í ætt við okkur og hafði hann öðru hverju færi á að sjá mig; tók hann að leggja á mig ástarhug svo mikinn að hann gerðist hugsjúkur. Hann elskaði mig og var þegar farinn að verða mér vel að skapi, en þá kom vezír frá einum nágrannakonungi til hirðarinnar í Georgíu, og beiddi mín fyrir hönd herra síns.

Líkaði föður mínum sá ráðahagur vel og gaf hann samþykki sitt; hlaut ég að taka því, sem að höndum bar og fara með vezírnum. Burtför mín fékk hinum unga kóngssyni svo mikillar hryggðar, að hann sprakk af harmi í því hann kvaddi mig. Grét ég dauða hans svo, að hver hefði mátt sjá, að mér mundi ekki hafa orðið kalt til hans um ævina. En af því ég hafði það orð á mér, að ég væri næsta elsk að föður mínum, þá misskildu menn tár mín og héldu að ég væri miklu ástríkari dóttir en ég var.

Fór ég síðan af stað með vezírnum. Stigum við á lítið skip til þess að fara yfir fjörð nokkurn, sem var á leið okkar. En á leiðinni brast á geysilegt ofviðri, svo að skipverjum féllust hendur; rak skipið undan landi í hafganginum og hröktumst við að ey Samsaranna. En er koma vor spurðist, þustu þessar ókindur ofan á ströndina og handtóku alla skipshöfnina, og hryllir mig við að segja þér hvað eftir fór. Þeir átu vezírinn og allt föruneyti okkar.

En af mér er það að segja, að ég hugnaðist vel einum gömlum samsarískum höfðingja; sagði hann mér að ég gæti umflúið vísan dauða, ef ég vildi verða konan hans. Er satt bezt að segja, að mig óaði svo við að verða uppétin, að ég kaus þann kost heldur að eiga hann, og kom þó hrollur yfir mig í hvert skipti sem ég horfði á hundshausinn á honum. Tveimur dögum eftir brúðkaup okkar varð hann veikur. Þjáðist hann lengi, en í gær tók dauðinn"....

Þarna greip kóngsson fram í orð kóngsdótturinnar og kallaði upp: „Varaðu þig, þarna skríður tarantúla (Nokkurskonar kónguló og á heima í löndum þeim er liggja að Miðjarðarhafi; er bit hennar álitið háskalegt. Hafa menn þá trú, að það læknist, ef sá, sem bitinn er, heyrir fagran söng, en sé ella ólæknandi.) á klæðum þínum.“

Spratt þá Dílaram upp á augabragði og hljóðaði upp yfir sig og hristi hana af sér, því hún vissi hvað háskaleg þessi kvikindi eru. Datt þá tarantúlan á jörðina og marði kóngsson hana undir fætinum.

Í sama bili heyrðu þau að glumdi undir í höllinni og sáu að dyrnar hrukku allt í einu upp af sjálfu sér. Urðu þau steinhissa á þessum kynlegu tilbrigðum og horfðu þegjandi hvort á annað. Loksins datt þeim í hug að tarantúlan er áttfætt, og mundi hún vera fórnardýrið, sem heimtað var í letrinu á hallarhliðinu.

Voru þau frá sér numin af fögnuði yfir ævintýri þessu og gengu inn í höllina, sem nú stóð opin, og komu þau fyrst inn í stóran garð; voru þar allar trjátegundir heimsins, sem hugsazt gátu. Sýndust greinarnar hlaðnar alþroskuðum ávöxtum, en er kóngsson ætlaði að neyta þeirra til að seðja hungur sitt, sá hann að þeir voru gull eitt.

Lækur einn rann eftir miðjum garðinum, með hreinum og tærum straumi, og sást ógrynni gimsteina glampa á botninum. Þegar þau höfðu nú skoðað sig um í garðinum, sem vert var, sneru þau að musterinu, sem þeim varð svo starsýnt á, þegar þau stigu á land úr bátnum. Var það allt saman gert af fjallakristali. Fóru þau þar inn og gengu um mörg herbergi, sem ljómuðu af gulli, demöntum og roðasteinum, en ekki mættu þau nokkrum manni.

Loksins bar þau að silfurdyrum; luku þau þeim upp og komu inn í glæsilegt herbergi, þar sáu þau fjörgamlan öldung sitja í legubekk með smaragðskórónu á höfði. Hann hafði snjóhvítt skegg og tók það niður á gólf, en neglurnar á fingrum hans voru alin á lengd, fyrir víst.

Þessi æruverðugi öldungur horfði á kóngsson og kóngsdóttur og mælti: „Hverra manna er yngisfólk þetta?"

Kóngsson varð fyrir svörum og mælti: „Herra, ég er sonur konungsins í Karisme, en konungurinn í Georgíu er faðir þessarar konu. Skulum við segja yður frá ævintýrum okkar, þegar yður þóknast. Ég tel það víst, að þér munið kenna í brjósti um okkur, og er vongóður um, að þér reynist svo veglyndur, að skjóta yfir okkur skjólshúsi.“

„Já, kóngsson!" svaraði öldungurinn, „það skal ég veita ykkur, og verið bæði velkomin á minn fund. Fyrst þið eruð konungabörn og báruð hamingju til að komast inn í þessa höll, þá er einungis undir ykkur sjálfum komið, hvort þið viljið hljóta sömu sælu og ég. Verið þið hjá mér; þið skuluð njóta hér óaflátanlegs fagnaðar. Dauðinn sjálfur, sem öllum kemur á kné, mun hlífa ykkur hér.

Ég var fyrrum konungur Kínlands. Megið þið marka af nöglum mínum að ég er farinn að eldast. Ég varð að flýja lönd mín sökum stjórnarbyltingar; komst ég þá út á eyðimörk þessa og lét marga anda gera höll þessa, því ég er kabbalisti og drottna yfir þeim. Hef ég nú dvalið í höllinni um þúsund ár, og hef fastráðið að lifa hér að eilífu, því ég á vizkusteininn og er ódauðlegur.

Skal ég kenna ykkur hina undarlegu leyndardóma hans, þegar þið eruð búin að vera hjá mér nokkra áratugi. Ég sé að þið fallið í stafi af orðum mínum, en þetta er sannleikur. Hverjum manni, sem fær vizkusteininn á vald sitt, getur ekki náttúrlegur dauði grandað. Að vísu má drepa hann, það játa ég; leyndardómar hans varðveita ekki fyrir voveiflegum dauðdaga. En til þess að sneiða fyrir allar slíkar hættur, þarf hann ekki annað en að taka sér bólfestu undir jörðinni, eða láta reisa sér höll á eyðimörku eins og ég.

Hér er ég óhultur; öfund og ofbeldi sakar mig ekki grand. Verndarletrið, sem þið sáuð á hliðinu, er með slíkum hætti samansett, að ræningjar og illmenni geta ekki komizt inn, þó þeir fórnuðu þúsund áttfættum dýrum, því hliðin ljúkast aldrei upp, nema þegar góður maður færir fórnina.“

Svo mælti Kínlands konungur og bauð kóngssyni og kóngsdóttur vináttu sína, og ásettu þau sér bæði að vera þar hjá honum í höllinni. Síðan spurði hann þau, hvort þau þyrftu ekki að fá sér hressingu, og er þau kváðu já við, benti hann þeim með fingrinum á tvo lystihvera, sem gusu upp úr tveimur gullskálum. Annar gaus upp dýrindis víni, en hinn nýmjólk, sem varð að ljúffengasta hlaupi, þegar hún kom niður.

Því næst kallaði hinn gamli konungur á þrjá anda og bauð þeim að leggja á borð. Bjuggu þeir þá til borðs handa þremur og báru fram mjólkurhlaup í þremur gullskálum. Neyttu þau kóngsson og kóngsdóttir af því, og þótti það vera mesta hnossgæti, en öðru hverju báru andarnir þeim vín í kristallskerum. Konungurinn gat ekki neytt handanna, er hann borðaði, fyrir lengdinni á nöglunum; opnaði hann því munninn og lét einn andann mata sig og drykkja sér eins og barni.

En er borið var af borði, beiddi hinn góði öldungur gesti sína að segja sér ævisögu sína; urðu þau við tilmælum hans, bæði af góðvilja sínum og svo vegna þess að gistivináttan hélt þeim til þess.

En er þau höfðu sagt honum öll ævintýri sín, tók hann til orða og mælti: „Huggizt og setjið ekki fyrir ykkur það, sem á dagana hefur drifið; þið eruð bæði ung og elskuverð, og ef þið heitið hvort öðru ástartryggðum, skal ég hér fyrirbúa ykkur hina sælustu vist.“

Kóngsson og kóngsdóttir höfðu áður svarið hvort öðru eilífar ástir, og endurnýjuðu þau nú eið sinn og giftu sig sjálf hvort öðru í viðurvist hinnar kínversku hátignar, og kvöddu hana til vitnis að því. Mundu hin ástfangnu hjón fegin hafa helgað ástinni hverja stund, en til þess að gera hinum gamla konungi að skapi, sátu þau jafnan nokkurn hluta dagsins á tali við hann, honum til skemmtunar; þreyttist hann aldrei að segja þeim sögu sína, né þau að hlýða á.

Meðan á þessu stóð, fór kóngsdóttir ekki ein saman og ól hún tvíbura, tvo sveina, fagra eins og tungl í fyllingu. Hafði hún þá á brjósti, og er aldur og þroski leyfði, kenndi einn andinn þeim mörg undursamleg fræði.

Voru þeir orðnir sex ára; þá var það einhvern dag, að kóngsdóttirin, móðir þeirra, sagði við mann sinn: „Ástkæri eiginmaður, það verð ég að segja þér, að ég uni mér ekki lengur í höllinni þeirri arna. Allt það sjóngaman er mér eins og ekkert, sem hún hefur að veita, og svo mörg undur og furðuverk, sem hér eru, má ég þó ekkert yndi af þeim hafa, úr því ég neyðist til að vera hér um aldur og ævi.

Hvernig sem Kínlandskonungurinn segist ábyrgjast okkur, að dauðinn nái okkur ekki, þá er mér engin þægð í því. Leyndardómur hans afstýrir ekki ellinni og það er vansæla öllu heldur en sæla, að verða örvasa. Þar á ofan langar mig til að finna hann föður minn, ef sorgin og söknuðurinn eftir mig hefur ekki riðið honum að fullu.“

„Drottning mín!" svaraði kóngsson, „þar sem okkur var heitið ódauðleika, hafði ég enga sælu fyrir augum aðra en þá, að njóta þín um eilífð. Viti það guð á himnum, að mig hefur oft sárlangað til að sjá konunginn, hann föður minn, og má ég varla hugsa til hans ógrátandi. En hverja leið eigum við að fara, svo við komumst til Georgíu?"

„Herra!" anzaði kóngsdóttirin Dílaram, „báturinn okkar liggur við fljótsbakkann, þar sem straumurinn bar hann að. Felum okkur forlögunum á vald einu sinni enn þá. Við skulum láta straum ráða stefnu, hver veit nema hann flytji okkur þangað, sem við finnum leið til hallarinnar hans föður míns, eða til þinnar fósturjarðar?"

„Ég fellst á tillögur þínar elskulega kona!" mælti kóngsson, „mér er það fyrir öllu, að gera þinn vilja. Við skulum segja skilið við þessa höll, fyrst þar sækir á þig óyndi, og skulum við fara út í bátinn með sonu okkar. En eftir á að hyggja, hvílík skapraun mun það verða Kínlands konunginum, ef við förum burt! Hann elskar okkur eins og börn, og kemur honum víst ekki til hugar, að við munum yfirgefa sig; hann verður óhuggandi, ef við skiljum við hann.“

„Við skulum tala við hann,“ mælti kóngsdóttir, „og af vorkunnsemi láta eins og við munum ekki skilja við hann fyrir fullt og allt.“

Nú sem þau höfðu talað sig saman um þetta, fóru þau til gamla konungsins og leiddu honum fyrir sjónir, að þau þreyðu foreldra sína svo ákaft, að þau eirðu sér ekki fyrir óyndi. Beiddu þau hann því orlofs, að vitja átthaga sinna og lofuðu statt og stöðugt, að þau skyldu koma að nokkurra ára fresti.

Þegar hinn gamli konungur heyrði þetta, kom upp fyrir honum mikill grátur. „Á ég þá að missa ykkur, börnin mín?" sagði hann, „æ, ég veit að við sjáumst aldrei framar.“

„Herra,“ mælti kóngsson, „lofið okkur þangað, sem ást og ætterni dregur okkur, en síðan vitjum við aftur þessarar eyðimarkar, til þess að njóta með yður ódauðlegrar sælu.“

Sama sagði kóngsdóttirin, en það var til lítils að þau marglofuðu að koma aftur, því konungurinn kunni fræðina Mekasjefa og las í hjörtu þeim, að þau ætluðu sér ekki að efna heitið.

Honum varð lífið óbærilegt fyrir hryggðar sakir, að eiga nú að sjá þeim á bak, sem hann elskaði svo innilega. Kallaði hann því á engil dauðans, sem hann hafði haldið svo lengi burtu, fyrir kraft kunnáttu sinnar; var hann nú afhuga allri umhyggju fyrir lífi sínu og andaðist svo sjálfviljugur....

29. nótt

Jafnskjótt sem hinn gamli konungur frá Kínlandi hafði gefið upp öndina, komu þrír andar og báru hann þaðan; höllin var horfin, kóngsson, kóngsdóttir og börn þeirra stóðu allt í einu á víðavangi. Þau gátu ekki að sér gert að gráta, af því þau hefðu verið orsök í dauða konungsins; en sorgin rættist skjótt af þeim, og urðu þau vongóð um, að þau mundu finna aftur foreldra sína, og hugsuðu þau nú ekki um annað en að komast áleiðis.

Þau lásu nokkur aldin og báru út í bátinn; það var eins og náttúran hefði látið þau vaxa þarna af miskunnsemi sinni handa þeim, því hvergi var stingandi strá allt umhverfis. Báturinn var bundinn við hælinn enn þá, og eins á sig kominn og þegar þau skildu við hann. Leystu þau festina og fóru öll saman fjögur út í, og létu berast af straumnum í fljótinu, og að lítilli stundu liðinni voru þau komin fram í fljótsmynnið.

Þar var víkingaskip að slaga fyrir framan, og sáu þeir bátinn; kallaði foringinn til þeirra og sagði kóngssyni að gefast upp, ef þeir ættu ekki að drepa hann. Kóngsson var vopnlaus, enda hefði honum verið til lítils að berjast við fjölda vopnaðra manna. Sleppti hann því allri vörn, úr því hún var til einskis, og gaf sig á náðir foringjans, en særði hann um leið við allt, sem heilagt er, að hlífa sóma konu sinnar og lífi sona sinna.

Þegar víkingarnir höfðu komið bandingjunum innanborðs, sigldu þeir til eyjar einnar, og settu kóngssoninn frá Karisme þar á land. Því næst létu þeir í haf með kóngsdótturina frá Georgíu og báða sonu hennar.

Því verður ekki með orðum lýst, hversu hjónin hryggðust, þegar þau voru skilin svona. Þau grétu hástöfum og bárust aumlega af. Meðan víkingaskipið var í augsýn kallaði kóngsson eftir því til fyrirliðans. „Níðingurinn þinn,“ sagði hann, „hugsaðu ekki, að guð láti illvirki þitt óhegnt. Hvar sem þú felur þig í veröldinni, sleppurðu ekki hjá refsingunni, sem vofir yfir þér í hendi réttlætisins.“

Því næst leit hann augum sínum til himins og mælti: „Og þú, sem ávallt hefur tekið mig undir varðveizlu þína, réttláti drottinn! hefur þú yfirgefið mig? Gaztu látið það viðgangast, að þeir rændu mig konu minni og börnum? Ef þú sýnir ekki nýtt stórmerki og gefur mér aftur það, sem mér er kærast, þá er þín fyrri líknsemd mér til meiri hryggðar en gleði. Því hefurðu frelsað mig úr svo mörgum hættum? Frestaðirðu dauða mínum, til þess að ég skyldi reyna alla þá sorg, sem hjúskaparást og föðurelska geta fyrir orðið?"

Meðan kóngssonurinn frá Karisme var að bera upp þessa kveinstafi, sá hann drífa að sér úa og grúa af mönnum, sem honum virtust harðla undarlegir. Höfðu þeir að vísu mannlegan líkama, en voru höfuðlausir og höfðu í þess stað eitt auga á hvorri öxl, og víðan kjaft á brjóstinu.

Illþýði þetta tók hann höndum og fór með hann til konungs síns og sagði við hann: „Herra! Þarna fundum við einn útlending heldur ófrýnilegan á ströndinni: gæti vel verið, að hann kynni að bera oss nokkra njósn af fjandmönnum vorum.“

„Gott og vel", svaraði konungur, „hlaðið upp bálköstinn og varpið honum á bálið, þegar ég hef spurt hann úr spjörunum.“

Síðan sneri hann sér að kóngssyninum og mælti: „Ungi maður, hver ert þú? Hvaðan ber þig hingað og hvernig ertu kominn til þessarar eyjar?"

Kóngsson sagði honum þá hreinskilnislega ætt sína og ævintýri, allt út í hörgul. Undraðist konungur mikillega og mælti: „Kóngsson! Ég sé það, að sérleg guðs handleiðsla er yfir þér, því þó ég ekki léti sannfærast af sögu þinni, sem einstök er og undrunarverð, þá tekur það af allan efa, að guð snýr nú hjarta mínu til samhryggðar og meðaumkvunar með þér. Ég læt þessa tilfinningu ráða; þú skalt hafa líf. Skalt þú hafa frjálsa hirðvist hjá mér, og vona ég þú verðir mér til nota í stríði því, sem ég á við konung einn á nágrannaeyjunum.

Skal ég nú segja þér þrætuefnið. Hann og þegnar hans eru ekki höfuðleysingjar eins og vér, heldur eru á þeim fuglshausar og þegar þeir tala, þá er rödd þeirra áþekk fuglagargi, svo þegar einhvern þeirra ber að eynni hérna, tökum vér hann fyrir sjófugl og leggjum oss til munns. Þetta líkar konungi þeirra stórilla; gerir hann því öðru hverju út flota í hefndar skyni og veitir landgöngur hér. Hefur hann reynt það oftar en einu sinni og aldrei tekizt. En aldrei verður hann því afhuga að gjöreyða oss, og vér verðum heldur aldrei vonlausir um að éta upp hann og þegna hans.

Svona er nú mál með vexti; vér erum varir um oss, því vér búumst sífellt við árásum; höfum vér ávallt til þessa borið hærra hlut.“

Kóngssonurinn frá Karisme bauð þá hjálp sína, og tók konungur hann til hershöfðingja yfir liðið. Lá kóngsson heldur ekki á liði sínu og sýndi það í öllu, að honum var fulltreystandi.

Leið ekki á löngu áður fjöldi skipa sást af eynni. Var þar kominn floti Fuglshausa-konungsins, með einvalalið, og ætlaði að veita landgöngu á ný. Lét kóngssonurinn frá Karisme hann skjóta liði sínu á land upp í góðu næði, en veitti honum síðan snarpa atgöngu; riðlaðist þá lið Fuglshausa-konungsins og varð að flýja aftur út á skipin. Féll þar ógrynni og fjöldi drukknaði, og varð Fuglshausa-konungurinn að snúa aftur með það sem af komst.

Hafði her Höfuðleysingjanna aldrei unnið slíkan sigur, og hlaut kóngssonurinn frá Karisme allan heiðurinn. Sögðu liðsmenn það, að þeir hefðu aldrei haft jafngóðan fyrirliða og hefðu beztu foringjar þeirra aldrei sýnt slíkan viturleik.

Gladdist hinn nýi hershöfðingi af slíkum lofstír og vildi afla sér enn meiri frægðar; stakk hann upp á því við konung, að hann skyldi búa flota og hefja herskjöld í landi óvinanna og gera þeim klaksárt. Lét hann þá smíða hundrað skip, búa þau og skipa liði. Var kóngsson settur yfir þennan ógurlega flota, og sigldi nú til Fuglshausa-eyjarinnar. Gekk hann þar á land með lið sitt á náttarþeli, og fylkti því sem hljóðlegast.

En með morgunsárinu sótti hann að borg þeirra; - voru borgarbúar óviðbúnir áhlaupinu og kom heldur flatt upp á þá. Var þar allt höggið niður, sem vörn sýndi, og konungur handtekinn; fór kóngsson sigri hrósandi heim aftur til Höfuðleysingja-konungsins. Tóku eyjarbúar þeir, sem eftir höfðu orðið, við honum með fagnaðar ópi, og var hátíð haldin, sem stóð í heilan mánuð.

Var hinum herteknu útbýtt meðal Höfuðleysingjanna og voru þeir étnir með samkyns ídýfu og höfð er með sjófugli. Varð konungurinn sjálfur að deyja þessum dauðdaga og var hann framvborinn í veizlu einni fyrir konungshyski Höfuðleysingjanna.

Eftir stórvirki þetta, sem útkljáði stríðið gjörsamlega, fór nú kóngssonurinn frá Karisme að eiga náðugt. Var hann níu ár við hirð höfuðlausa konungsins og komst í svo mikla kærleika hjá honum, að hann sagði einu sinni við hann: „Kóngsson minn! Ég er nú farinn að eldast og á enga sonu; vil ég arfleiða þig að kórónu minni með því skilyrði, að þú eigir dóttur mína. Að vísu er sköpulag þitt herfilega aflægislegt, en ég vil samt feginn eiga þig fyrir tengdason.“

Kóngsson eyddi nú þessu fyrst í stað með kænlegri undanfærslu; en konungur sat við sinn keip og vakti iðulega máls á því. En er hann varð þess vísari, að kóngsson var ráðahag þessum frábitinn, kom í hann annað hljóð, og mælti hann reiðilega:

„Kóngsson! Það situr helzt á þér að hafna sæmd þeirri, sem ég hef ætlað þér, en svo mikið sem þú hefur gert fyrir mig, stendur það mér alls ekki fyrir, að ég láti þig kenna á allri reiði minni, ef þú færist lengur undan að hlýða mér. Taktu nú eftir: Þú verður að eiga dóttur mína á morgun, eða ég læt höggva af þér þessa skringilegu ómyndarkúlu, sem rær og iðar milli axla þér.“

Þetta mælti hann með slíkum svip að kóngsson sá það í hendi sér, að annaðhvort væri að gera, að taka kvonfanginu eða láta lífið. Þegar hann var nú í þessum kröggum, segir hann hryggur við sjálfan sig: „Óláns stjarna, sem ég er borinn undir, verður þú þá aldrei uppnæm að sýna mér illvilja þinn? Er það ekki nóg að hafa átt eina konu með hundshaus, á þá að neyða upp á mig annarri ókindinni til? Dílaram, yndislega Dílaram! Svo sárs saknaðar fær mér minning þín, að engin tímalengd getur eytt honum. Hvernig ætti sá kóngsson, sem geymir þína elskulegu mynd í hjarta sínu, að búa saman við konu, sem hefur augun á öxlunum og kjaft á brjóstinu, og sem líklegri er til að gleypa mann en kyssa.“

Svo mikinn viðbjóð, sem hann hafði á þessum kosti, réði hann það samt af, að taka honum. Var brúðkaupið haldið með slíkri viðhöfn, sem hæfði tign og ættgöfgi beggja hjónaefnanna. Nóttina eftir brúðkaupið var kóngsson leiddur inn í brúðarhúsið; var hún þar fyrir og urðu þau þar tvö ein. Hún kom fyrst til hans og skalf hann þá af hrolli og viðbjóði, því hann vissi ekki annað en að hún mundi ganga hart eftir skyldum brúðgumans.

En þetta fór á aðra leið, og henni fórust svo orð, að kóngsson sá, að sér hafði skjátlazt, og fór af honum allur kvíði. „Herra,“ tók hún til máls, „ég veit það, að þú hlýtur að hata þá konu, sem eins er sköpuð og ég, og marka ég það á mér sjálfri, því slíka andstyggð hef ég á þér, að þín getur ekki verið meiri. Þér sýnist ég vera ófreskja og þú mér, og bæði börmum við okkur yfir því, að vera neydd til hjónabandsins; þú til þess að umflýja dauðann, og ég til þess að hlýða föður mínum. Samt skaltu vita það, að ég get gert þig að lánsmanni, ef þú sýnir mér kurteislega nærgætni og afsalar þér því, sem er tilkall hvers kvongaðs manns.“

„Kóngsdóttir!" svaraði kóngssonurinn frá Karisme, „ég afsala mér því af öllu hjarta, fyrst að þú krefst þess; en segðu mér fyrir alla muni; geturðu gert mig að lánsmanni?"

„Heyrðu þá,“ tók kóngsdóttirin höfuðlausa til orða, „ég elska anda nokkurn og hef ég kveikt í honum brennandi ást til mín. Verði hann þess vís, að faðir minn hafi gift mig, mun hann koma og nema mig burt. Skal ég þá biðja hann að flytja þig til átthaga þinna, og það skal ég ábyrgjast þér, að hann verður svo feginn, þegar hann veit að þú hefur virt sóma minn, að hann gerir allt, sem þú biður hann um.“

„Það skal þá svo vera, fagra kóngsdóttir,“ anzaði kóngsson frá sér numinn af voninni, „ég samþykki þetta, og eftirlæt hinum sæla anda brúðfangið, með öllum þess gögnum og gæðum. Honmm er það guðvelkomið fyrir mér.“

Að svo mæltu lagðist hann niður í legubekk einn og eins gerði kóngsdóttirin. En um nóttina kom andinn, unnusti kóngsdótturinnar, tók þau bæði sofandi og bar þau undir hendinni til eyjar einnar, sem þar var nálægt. Þar lagði hann kóngssoninn frá Karisme niður á jörðina, en með unnustu sína fór hann niður í jarðhús, sem hann hafði gert handa henni.

Þegar kóngsson vaknaði, varð honum hverft við að vera kominn á ókunna ey. Honum datt raunar í hug, að andinn, unnusti höfuðlausu kóngsdótturinnar, hefði flutt hann þangað sofandi, en ekki þótti honum hann hafa reynzt eins þakklátur og kóngsdóttirin gerði ráð fyrir, þar sem hann hafði flutt hann á þessa ey, sem líklegt var að eins viðbjóðslegar ókindur byggðu, og Samsararnir voru, í stað þess að koma honum til fósturjarðar sinnar.

Meðan hann var að hugleiða þetta í öngum sínum, sá hann hvar gamalmenni stóð í sjávarmálinu og var að þvo sér. Kóngsson hljóp á augabragði til hans og spurði, hvort hann tryði á Mahómet.

Játaði öldungurinn því og mælti: „En hver ert þú? Þú munt ekki vera af lágum stigum, því þú ert tígulegur í sjón og stórmannlegur.“

„Þá áttu kollgátuna,“ anzaði kóngsson, „því faðir minn var konungur.“

„Og hvers sonur ertu?" spurði karlinn, „segðu mér allt, ég sver þér það við vorn mikla spámann, að engin svik búa undir orðum mínum. Mér er miklu meira um það hugað, að gera þér gagn en skaða; segðu mér það og dragðu ekki dulur á neitt.“

„Fyrst þig fýsir að vita það,“ svaraði kóngsson, „þá skal þig þess ekki dylja, að ég er sonur konungsins í Karisme.“

„Guð minn,“ greip gamli maðurinn fram í, „ert þú hinn ólánsami kóngson, sem víkingar frá Norðurálfu hertóku?"

„Hver hefur getað frætt þig um þann atburð?" spurði kóngsson.

„Það mætti mér vera kunnugast um,“ anzaði gamalmennið, „því ég var einn af spámönnum þeim, sem settir voru til að taka eftir stjörnunum við fæðingu þína. Þau tíðindi skal ég segja þér, sem þig skipta mestu, að missir þinn fékk konunginum föður þínum, svo mikillar sorgar, að hann andaðist nokkrum dögum síðar. Grét landslýðurinn hann lengi, því hann hafði verið hvers manns hugljúfi, og er örvænt þótti, að þú mundir aftur koma, var einn af frændum þínum til konungs tekinn.

Stefndi þessi nýi konungur öllum stjörnuspámönnum saman og skipaði þeim að spyrja stjörnurnar, hvernig stjórn hans mundi fara. En honum líkuðu illa spár vorar, og lét oss gjalda óhamingju þeirrar, sem yfir honum vofði á himnum, og ætlaði því að drepa okkur alla. En vér komumst að áformi hans fyrir leyndardóma kunnáttu vorrar, og flýðum úr landi.

Fór hver þangað sem honum leizt, og hef ég víða farið um veröldina áður en ég kom í ey þessa. Ræður yfir henni drottning ein svo stórvitur, að engin þjóð er farsælli til en þegnar hennar.“

Meðan stjörnuspámaðurinn var að mæla þetta, útjós kóngsson beiskum tárum. Féll honum svo nærri að frétta lát föður síns, að gamalmennið varð að hætta sögu sinni til að hugga hann.

„Herra!" mælti hann, „hafi ég sagt þér sorgarfrétt, þá get ég líka sagt þér gleðitíðindi. Ég man enn þá glöggt eftir stjörnufarinu við fæðing þína. Það spáði þér láni allt frá þrítugasta aldursári. Nú hefur þú einn um þrítugt og öll ólánsárin að baki. Komdu nú með mér, ég skal fylgja þér á fund stórvezírsins, sem er mesta valmenni. Hann skal leiða þig fyrir drottninguna; mun hún fagna þér eins og tign þinni sæmir, þegar hún heyrir, hverra manna þú ert.“

Kóngsson fór með stjörnuspámanninum til stórvezírsins, og óðara en hann heyrði nafn kóngssonar varð hann forviða og mælti: „Guð minn! Þú einn getur gert slík stórmerki"....

30. nótt

Þegar vezírinn, sem stjörnuspámaðurinn fylgdi kóngssyninum til, hafði látið undrun sína í ljósi, mælti hann ennfremur: „Herra! Komið með mér til drottningarinnar, þá skuluð þér verða þess vísari, hvað veldur undrun minni.“

Svo mælti hann, og fór með kóngsson til hallarinnar, og bað hann að bíða stundarkorn í salnum drottningarinnar, því bezt væri að láta hana vita af því nokkru áður, og búa hana undir, að taka við manni, sem var henni jafntiginn.

Var vezírinn æði lengi inni hjá drottningunni. Loksins kom hún inn til kóngssonar, horfði í andlit honum og kannaðist við hann. „Elskulegi maður minn!" kallaði hún upp og breiddi faðminn á móti honum, „er nokkur gleði til í heiminum önnur eins og mín yfir því að sjá þig aftur?"

Horfði kóngsson að sínu leyti eins á hana, og er hann kannaðist við yfirbragð Dílaram konu sinnar, svaraði hann gagntekinn af undrun, elsku og fögnuði: „Ó, þú drottning mín! Á ég að trúa því, að ég hafi fundið þig aftur? Svo mikla hrakninga og raunir, sem guð hefur látið mig rata í, játa ég samt, að miskunnsemi hans er miklu meiri en mótlætið, þar sem hann gefur þig aftur elsku minni.“

Því næst föðmuðust þau hvað eftir annað með slíkri ástúð og einlægni, sem hægra er að ímynda sér en að skýra frá. Síðan spurði kóngsson eftir sonum sínum.

„Þú skalt sjá þá bráðum,“ mælti kóngsdóttir, „þegar þeir koma heim af veiðunum.“

„En hvernig ertu orðin drottning hérna á eynni, elskan mín!" spurði kóngsson enn fremur.

„Það skal ég fljótt segja þér,“ svaraði Dílaram, „hvernig ég komst í hásæti þetta, sem ég mun segja skilið við á morgun og fara burt með þér, ef þegnar mínir ekki samþykkja, að þú setjist í hásætið með mér.

Þegar víkingarnir höfðu skotið þér á land í eynni, létu þeir aftur í haf. En þegar við vorum komin nokkrar vikur sjóar undan landi, hljóp á hvínandi rokviðri; voru góðir sjómenn á skipinu og neyttu allrar orku, en það kom fyrir ekki, því stormurinn keyrði skipið svo hart upp í sjávarhamra á ey þessari, að það brotnaði í spón.

Björguðust nokkrir farmenn á sundi, en hinir drukknuðu, og var fyrirliði víkinganna í þeirra tölu. Þótti mér þá líf mitt svo lítilsvert og ólánsamt, að ég bað ekki til guðs, að ég mætti af komast, heldur tók ég sonu mína í fang mér og ætlaði að deyja með þeim.

En rétt í því að holskeflurnar ætluðu að soga okkur í sig, komu nokkrir eyjarmenn á bátum til að bjarga okkur, því þeir höfðu séð þegar skipið fórst. Vorum við dregin hálfdauð upp úr sjónum, og þegar þeir sáu að lífsmark var með okkur, fóru þeir með okkur heim til sín og lifnuðum við þar á ný.

En er konungur eyjarinnar heyrði, hverju óláni við höfðum orðið fyrir, varð honum forvitni á að sjá okkur. Hann var þá níræður og unnu honum þegnar hans eins og vert var. Leyndi ég hann engu, heldur sagði honum ætt mína og allt sem á dagana hafði drifið. Komst hann við að heyra raunir mínar og táraðist með mér, því oft gat ég ekki að mér gert að gráta, meðan ég var að segja honum ævisögu mína.

Þegar hann hafði hlýtt á mig með athygli, tók hann þannig til máls: „Dóttir mín, við eigum að bera andstreymið með stöðuglyndi. Guð sendir það til að reyna dyggð okkar. Ef við berum þrautirnar með þolinmæði, lætur hann gleðina ætíð koma á eftir. Vertu hjá mér, ég skal annast þig og sonu þína.“

Hefði honum ekki getað farizt það betur, þó þeir hefðu verið skilgetnir synir hans, og mér sýndi hann frábæra kurteisi og virðingu. Hann lét sér ekki nægja að gera mér sæmd á sæmd ofan, heldur spurði hann mig einnig ráða í landsstjórn sinni. Lét hann mig eiga sæti á ráðstefnum og geturðu skilið af því, hvað honum þótti til mín koma; hældi hann mér fyrir hvað eina, sem ég sagði, eins og það væri heilög speki, þó það væri ekki talað nema af meðalgreind.

Svo liðu fimm ár, en þegar þau voru liðin, sagði hann einu sinni við mig: „Kóngsdóttir! Það er tími til kominn, að ég segi þér frá áformi einu, er ég hef í hyggju. Það er ósk mín, að þú setjist í hásæti mitt, þegar ég er látinn, en til þess að eiga það víst, verður þú að giftast mér. Þegnum mínum þykir mikið til verðleika þinna koma, og munu þeir klappa lof í lófa og þakka mér fyrir, að ég arfleiði þig að ríkinu.“

Tók ég þessum ráðahag, mest vegna sona minna; fór brúðkaup okkar vel fram, þegnum mínum til gleði og ánægju. Var fögnuðurinn ekki minni skömmu síðar eftir andlát konungsins, þegar það spurðist, að hann hefði skipað þeim að veita mér hollustu eins og drottningu sinni. Hef ég stjórnað þeim síðan, og læt ég mér einungis um það hugað, að stjórn mín verði þeim til farsældar.“

Í sama bili og kóngsdóttir mælti þetta, sá hún sonu sína koma af veiðum og kallaði til þeirra: „Komið þið, drengir, komið þið og faðmið hann föður ykkar, sem guð hefur varðveitt fyrir okkur.“

En þá var eins og þeim rynni blóðið til skyldunnar og efuðust þeir alls ekki um þetta undur. Þeir hlupu í fang kóngssonarins frá Karisme og faðmaði hann þá að sér og kyssti á þeim augun, hvorum eftir annan. Þarna stóðu þau fjögur, gagntekin af hinum viðkvæmustu tilfinningum náttúrunnar, með gleðilátum og ástaratlotum.

Því næst stefndi stórvezírinn eyjarbúum saman til þings, eftir skipun drottningarinnar. Sagði hann þeim sögu kóngssonarins frá Karisme og skoraði á þá, að taka hann til konungs. Gerðu menn góðan róm að máli hans og tóku kóngssoninn frá Karisme til konungs í einu hljóði. Stýrði hann þar landi með kóngsdótturinni lengi og farsællega.“

„Herra!" mælti enn fremur hinn sjötti vezír Sindbaðs konungs, „ég ætlaði einungis að benda yðar hátign á það með sögu þessari, að börn konunganna eru undirorpin illsvitandi stjörnum eins og hver annar. Meðan óhamingjustjarnan hefur áhrif á oss, mundi gullið verða að svartri mold í höndum vorum, og heilsudrykkir vorir að eitri. Núrgehan sonur yðar á við sama ólán að stríða. Hann á allrar óhamingju von; hver hönd er upp á móti honum og faðir hans er orðinn fjandmaður hans. Herra! Kennið í brjósti um hann og varizt að láta deyða hann fyrr en ólánstími hans er á enda.“

Saga þessi, og þó einkum það, að vezírinn heimfærði hana svona, kom Sindbað konungi til að fresta lífláti Núrgehans, þó hann hefði lofað því. Hlaut hann því harðar átölur um kvöldið af Kansade drottningu. Sagði hann henni þá, að stjörnufróðir menn fullyrtu, að hann mundi iðrast seinna meir, ef hann léti drepa son sinn áður en hinir fjörutíu dagar væru liðnir, og að einn vezírinn hefði sagt sér sögu, sem fengi sér mikils kvíða, að hann mundi baka sér með því guðs reiði.

En drottning svaraði: „Herra! Þú trúir á vezírana þína eins og þeir væru spekingar og lætur glepjast af mælgi þeirra. Það fer eins fyrir þér og mahómedanska konunginum og vitringnum við hirð hans. Skal ég segja þér frá því, ef þú leyfir.“

Sindbað konungur lét sér það líka og hélt því drottning áfram: