Bersöglisvísur
Útlit
eftir Sighvat Þórðarson
- 1. Fregnk, at suðr með Sygnum
- Sigvatr hefr gram lattan
- folkorrostu at freista.
- Ferk, ef þó skulum berjask.
- Fǫrum í vǫ́pn ok verjum
- vel tvist konung, lystir,
- hve lengi skal, hringum,
- hans grund, til þess fundar?
- 2. Vask með gram, þeims gumnum
- goll bauð dróttinhollum,
- — nafn fekk hann — enn hrǫfnum
- hræ, þess konungs ævi.
- Fullkerskum sák falla
- — fráneggjum sonr grǫ́num
- gaf margan val vargi —
- verðung — konungs sverðum.
- 3. Fylgðak þeim, es fylgju,
- fémildum gram, vildi,
- — nú eru þegnar frið fegnir —
- feðr þínum, vel, mína.
- Vasat á her, með hjǫrvi,
- hlið, þars stóðk í miðjum
- hrœsinn — skal með hrísi —
- hans flokki — við þjǫkkva — .
- 4. Gekk við móð enn mikla,
- Magnús, allt í gǫgnum
- ferð, þars flotnar bǫrðusk,
- faðir þínn liði sínu.
- Varði hart — enn hjǫrtu
- hugfull við þat skullu,
- Ǫ́leifr réð svá — jǫfra
- erfðir — framm at hverfa — .
- 5. Hét, sás fell á Fitjum,
- fjǫlgegn ok réð hegna
- heiftar rǫ́n, en hǫ́num,
- Hǫ́kun, firar unnu.
- Þjóð helt fast á fóstra
- fjǫlblíðs lǫgum síðan,
- enn eru af því, es minnir,
- Aðalsteins, bóendr seinir.
- 6. Rétt hykk kjósa knǫ́ttu
- karlfolk ok svá jarla,
- af því at eignum lofða
- Ǫ́láfar frið gǫ́fu.
- Haralds arfi lét haldask,
- hvardyggr, ok sonr Tryggva
- lǫg, þaus lýðar þǫ́gu,
- laukjǫfn, af þeim nǫfnum.
- 7. Ungr, vask með þér, þengill,
- þat haust, es komt austan.
- Einn, stillir, mátt alla
- jǫrð hegna, svá fregnisk!
- Himin þóttusk þá heiman
- hafa, es landa krafðir,
- lofðungs burr, ok lifðir,
- landfolk tekit hǫndum.
- 8. Fǫður Magnúss létk fregna
- folgin jǫfurs dolga
- orð, þaus eyru heyrðu
- ór, á svik hvé fóru.
- Mál bark hvert af heilum
- hug, þvít eigi brugðumk.
- Ek vissa þó ossum
- ótta lánardróttni.
- 9. Skulut ráðgjǫfum reiðask,
- ryðr það, konungr, yðrum,
- dróttins orð til dýrðar,
- dǫglingr, við bersǫgli.
- Hafa kveðask lǫg, nema ljúgi
- landherr, bóendr verri,
- endr í Ulfasundum,
- ǫnnur, an þú hézt mǫnnum.
- 10. Hverr eggjar þik, harri
- heiptar strangr, at ganga,
- opt reynir þú, þínum
- þunn stǫ́l, á bak mǫ́lum?
- Fastorðr skuli fyrða
- fengsæll vesa þengill.
- Hœfir heit at rjúfa,
- hjaldrmǫgnuðr, þér aldri.
- 11. Hverr eggjar þik hǫggva,
- hjaldrgegnir, bú þegna?
- Ofrausn es þat jǫfri
- innanlands at vinna.
- Engr hafði svá ungum
- áðr bragningi ráðit.
- Rǫ́n hykk rekkum þínum,
- reiðr es herr, konungr, leiðask.
- 12. Eitt es mál, þats mæla:
- „Mínn dróttinn leggr sína
- eign á óðǫl þegna.“
- Ǫfgask bóendr gǫfgir.
- Rán mun seggr, hinn es sína
- selr út, í því telja,
- flaums at fellidómi
- fǫðurleifð konungs greifum.
- 13. Gjaltu varhuga, veltir,
- viðr, þeims nú ferr hiðra,
- þjófs, skal hǫnd í hófi,
- hǫlða kvitt, um stytta.
- Vinr es sás, varmra benja,
- varnað býðr, en hlýðið,
- tármútaris teitir,
- til, hvat búmenn vilja.
- 14. Hætt es, þats allir ætlask,
- áðr skal við því ráða,
- hárir menn, es heyrik,
- hót, skjǫldungi at móti.
- Greypt es þats hǫfðum hneppta
- heldr ok niðr í feldi,
- slegit hefr þǫgn á þegna,
- þingmenn nǫsum stinga.
- 15. Lát auman nú njóta,
- Nóregs, ok gef stórum,
- — mǫ́l halt — svá sem sælan,
- sinnjór, laga þinna.
- 16. Ǫ́leifr lét mik jǫfra
- órýrr, framask dýrða
- — urðu drjúg ens digra
- dróttins þing — með hringum.
- Goll bark jafnt of allan
- aldr, ok herverk sjaldan
- hrygg, á hvárri tveggja
- hendi flotna sendis.
- 17. Sigvats es hugr hízig
- Hǫrða-Knúts í garði,
- mildr nema mjǫk vel skaldi
- Magnús konungr fagni.
- Fórk með feðrum þeira
- — fekk mér ungum tunga
- golls, vask enn með ǫllu
- óskeggjaðr þá — beggja.
- 18. Syni Ǫ́leifs biðk snúðar
- — síð kveða aptans bíða
- óframs sǫk — meðal okkar
- allt's háligt — svá mála.
- Erum, Magnús, vér vægnir,
- vildak með þér mildum
- — Haralds varðar þú hjǫrvi
- haukey — lifa ok deyja.
- Heimskringla III, útg. Bjarni Aðalbjarnarson, 1951
- Jörmungrund
- Kvæðakver Sighvats Þórðarsonar, AB, 1965
- Netútgáfan