Bersöglisvísur

eftir Sighvat Þórðarson

1. Fregnk, at suðr með Sygnum

Sigvatr hefr gram lattan

folkorrostu at freista.

Ferk, ef þó skulum berjask.

Fǫrum í vǫ́pn ok verjum

vel tvist konung, lystir,

hve lengi skal, hringum,

hans grund, til þess fundar?

2. Vask með gram, þeims gumnum

goll bauð dróttinhollum,

— nafn fekk hann — enn hrǫfnum

hræ, þess konungs ævi.

Fullkerskum sák falla

— fráneggjum sonr grǫ́num

gaf margan val vargi —

verðung — konungs sverðum.

3. Fylgðak þeim, es fylgju,

fémildum gram, vildi,

— nú eru þegnar frið fegnir —

feðr þínum, vel, mína.

Vasat á her, með hjǫrvi,

hlið, þars stóðk í miðjum

hrœsinn — skal með hrísi —

hans flokki — við þjǫkkva — .

4. Gekk við móð enn mikla,

Magnús, allt í gǫgnum

ferð, þars flotnar bǫrðusk,

faðir þínn liði sínu.

Varði hart — enn hjǫrtu

hugfull við þat skullu,

Ǫ́leifr réð svá — jǫfra

erfðir — framm at hverfa — .

5. Hét, sás fell á Fitjum,

fjǫlgegn ok réð hegna

heiftar rǫ́n, en hǫ́num,

Hǫ́kun, firar unnu.

Þjóð helt fast á fóstra

fjǫlblíðs lǫgum síðan,

enn eru af því, es minnir,

Aðalsteins, bóendr seinir.

6. Rétt hykk kjósa knǫ́ttu

karlfolk ok svá jarla,

af því at eignum lofða

Ǫ́láfar frið gǫ́fu.

Haralds arfi lét haldask,

hvardyggr, ok sonr Tryggva

lǫg, þaus lýðar þǫ́gu,

laukjǫfn, af þeim nǫfnum.

7. Ungr, vask með þér, þengill,

þat haust, es komt austan.

Einn, stillir, mátt alla

jǫrð hegna, svá fregnisk!

Himin þóttusk þá heiman

hafa, es landa krafðir,

lofðungs burr, ok lifðir,

landfolk tekit hǫndum.

8. Fǫður Magnúss létk fregna

folgin jǫfurs dolga

orð, þaus eyru heyrðu

ór, á svik hvé fóru.

Mál bark hvert af heilum

hug, þvít eigi brugðumk.

Ek vissa þó ossum

ótta lánardróttni.

9. Skulut ráðgjǫfum reiðask,

ryðr það, konungr, yðrum,

dróttins orð til dýrðar,

dǫglingr, við bersǫgli.

Hafa kveðask lǫg, nema ljúgi

landherr, bóendr verri,

endr í Ulfasundum,

ǫnnur, an þú hézt mǫnnum.

10. Hverr eggjar þik, harri

heiptar strangr, at ganga,

opt reynir þú, þínum

þunn stǫ́l, á bak mǫ́lum?

Fastorðr skuli fyrða

fengsæll vesa þengill.

Hœfir heit at rjúfa,

hjaldrmǫgnuðr, þér aldri.

11. Hverr eggjar þik hǫggva,

hjaldrgegnir, bú þegna?

Ofrausn es þat jǫfri

innanlands at vinna.

Engr hafði svá ungum

áðr bragningi ráðit.

Rǫ́n hykk rekkum þínum,

reiðr es herr, konungr, leiðask.

12. Eitt es mál, þats mæla:

Mínn dróttinn leggr sína

eign á óðǫl þegna.

Ǫfgask bóendr gǫfgir.

Rán mun seggr, hinn es sína

selr út, í því telja,

flaums at fellidómi

fǫðurleifð konungs greifum.

13. Gjaltu varhuga, veltir,

viðr, þeims nú ferr hiðra,

þjófs, skal hǫnd í hófi,

hǫlða kvitt, um stytta.

Vinr es sás, varmra benja,

varnað býðr, en hlýðið,

tármútaris teitir,

til, hvat búmenn vilja.

14. Hætt es, þats allir ætlask,

áðr skal við því ráða,

hárir menn, es heyrik,

hót, skjǫldungi at móti.

Greypt es þats hǫfðum hneppta

heldr ok niðr í feldi,

slegit hefr þǫgn á þegna,

þingmenn nǫsum stinga.

15. Lát auman nú njóta,

Nóregs, ok gef stórum,

— mǫ́l halt — svá sem sælan,

sinnjór, laga þinna.

16. Ǫ́leifr lét mik jǫfra

órýrr, framask dýrða

— urðu drjúg ens digra

dróttins þing — með hringum.

Goll bark jafnt of allan

aldr, ok herverk sjaldan

hrygg, á hvárri tveggja

hendi flotna sendis.

17. Sigvats es hugr hízig

Hǫrða-Knúts í garði,

mildr nema mjǫk vel skaldi

Magnús konungr fagni.

Fórk með feðrum þeira

— fekk mér ungum tunga

golls, vask enn með ǫllu

óskeggjaðr þá — beggja.

18. Syni Ǫ́leifs biðk snúðar

— síð kveða aptans bíða

óframs sǫk — meðal okkar

allt's háligt — svá mála.

Erum, Magnús, vér vægnir,

vildak með þér mildum

— Haralds varðar þú hjǫrvi

haukey — lifa ok deyja.

Heimskringla III, útg. Bjarni Aðalbjarnarson, 1951

Jörmungrund

Kvæðakver Sighvats Þórðarsonar, AB, 1965

Netútgáfan