biskup undirstóð þá ei Norrænu, en Þorvaldr flutti djarfliga guðs erendi, en flestir menn vikust lítt undir af orðum þeirra; tók við trú Önundr hinn kristni, sun Þorgils[1] or Reykjardal, Grenjaðarsunar[2], ok Hlenni hinn gamli, sun Orms töskubaks, ok Þorvarðr Spakböðvarssun í Ási í Hjaltadal, en Eyjólfr Valgerðarsun lèt primsignast.
Frá Þorvaldi ok biskupi.
2. Biskup ok Þorvaldr voru at Giljá með Koðráni hinn fysta vetr með xiij manna[3]. Þorvaldr bað föður sinn skírast, en hann tók því seinliga. At Giljá stóð steinn, sá er þeir frændr höfðu blótað, ok kölluðu þar búa í ármann sinn; Koðrán lèzt ei mundu fyrri skírast láta, en hann vissi hvárr meir mætti, biskup eða ármaðr í steininum. Eptir þat fór biskup til steinsins, ok söng yflr þar til er steinninn brast í sundr; þá þóttist Koðrán skilja, at ármaðr var sigraðr. Lèt Koðrán þá skíra sik, ok hjú hans öll, nema Ormr sun hans vildi eigi við trú taka; fór hann þá suðr í Borgarfjörð, ok kaupir land at Hvanneyri. Ormr átti Þórvöru, dóttur Özurar[4] ok Beru Egilsdóttur, Skallagrímssunar; þeirra dóttir var Ýngvildr, er átti Hermundr Illugasun. Síðan átti Ormr Geirlaugu, dóttur Steinmóðs[5] or Djúpadal; þeirra dóttir var Bera, er átti Skúli Þorsteinssun. Þeir biskup ok Þorvaldr gerðu bú at Lækjamóti í Víðidal, ok bjoggu þar iiij vetr. Þeir fóru víða um Ísland at boða trú. Þeir biskup ok Þorvaldr voru at haustboði í Vatnsdal at Haukagili[6] með Ólafi; þar var þá kominn Þorkell krafla, ok mart annarra manna; þar komu berserkir tveir, er Haukr hèt hvárrtveggi, þeir buðu mönnum kúgan, ok gengu grenjandi, ok óðu elda. Þá
báðu menn biskup, at hann skyldi fyrikoma þeim. Eptir þat
- ↑ Landn. iii, 19 kallar hann Þorgils vâmúla.
- ↑ B hefir „Grenjaðarsun”, en skinnbókin hefir án efa haft skammstafað: „s”.
- ↑ „xiij. ma” , mætti og lesa „með þvettánda mann”, og þannig hafa Fornm. s. i, 260: „við þvettánda mann”.
- ↑ sbr. Landn. v, 13.
- ↑ Steinmóðr var son Gunnars, sonar Úlfljóts, er lög hafði út til Íslands, og Þóru, dóttur Helga hins magra.
- ↑ Þannig leiðrèttir K; en B og S hafa „Giljá”. Frá þessu sama er sagt nokkuð öðruvísi í Ólafs sögu Tryggvas. (Fornm. s. i, 265) og í Vatnsdæla s. cap. 44; sbr. Landn. iii, 4.
