hann vildi heldr brenna kirkjuna, eða drepa prest þann, er biskup hafði þar til fengit. Þá svarar Arngeirr: let ek hvern minna vina at gera prestinum mein, þvíat bróðir minn hefir grimmliga hefnt smærri mótgerða, en gott ráð ætla ek þat at brenna kirkjuna, en þó vil ek mér engu af skipta.
Litlu síðarr fór Klaufi til um nótt, ok vildi brenna kirkjuna; þeir voru saman x; en er þeir komu í kirkjugarðinn, sýndist þeim sem eldr fyki út um alla gluggana á kirkjunni, ok fóru því brott, at þeim sýndist öll kirkjan eldsfull. Ok er hann spurði, at kirkjan var eigi brunnin, fór hann til aðra nótt, ok Arngeirr, ok ætlaði að brenna kirkjuna; en er þeir höfðu upp brotið kirkjuna, þá kveykti hann eldinn með fjallrapa þurrum; eldr kviknaði seint; þá lagðist hann niðr, ok blés at innyfir þreskeldinn; þá kom ör í gólfit hjá yfir höfði honum, en önnur millim skyrtunnar ok siðu hans; þá ljóp hann upp, ok kallaðist eigi mundu bíða hinnar þriðju; fór Arngeirr þá heim; en kirkja sú var ger xvj vetrum áðr kristni var í lög tekin á Íslandi, en hún stóð þá er Bótólfr biskup[1] var at Hólum, svá at ekki var at gert utan at torfum.
Frá Þorvaldi.
4. Þeir Friðrekr biskup ok Þorvaldr fóru til þíngs, ok bað biskup Þorvald telja trú fyri mönnum at lögbergi, svá at hann væri hjá, en Þorvaldr talaði; þá svaraði honum mörgum orðum ok illum göfugr maðr, Hèðinn frá Svalbarði or Eyjafirði[2]. Hèðinn var sun Þorbjarnar Skagasunar, hann átti Ragneiði, stjúpdóttor ok bróðurdóttor Eyjólfs Valgerðarsunar. Þá báðu þeir skáld níða þá Þorvald ok biskup. Þetta var þá kveðit:
Hefir börn borit
biskup níu,
þeirra er allra
Þorvaldr faðir.
Fyri níð þat vâ Þorvaldr ij menn. Biskup spurði, hví hann vægi þá. — „Þvíat þeir sögðu okkr eiga börn saman”. Biskup svarar: „þeir lugu á okkr, en þú færðir óorð þeirra afleiðis, því at ek mátta vel bera börn þín eptir mér”.
