brœðra, ok firnari en nesta brœðra. — Þat sumar var Stefnir sóttr um kristni; þá sök sóttu þeir frændr hans, því at kristnin var þá kölluð frænda skömm. Synir Úsvífrs hins spaka, Þórólfr ok Áskell, Vandráðr ok Torráðr, sóttu hann, en Úspakr vildi engan lut at eiga, en Stefnir mælti: „ekki mein mun mèr verða at sekt minni, en fyri þersa sök man yðr henda mikil úgifta á fára vetra fresti”. Stefnir fór utan[1] um sumarit, ok tók Ólafr konúngr vel við honum.
Frá Þángbrandi.
7. Þá er Ólafr konúngr spurði úspektir þær, er Þángbrandr gerði, stefndi hann honum til sín, ok bar sakir á hann, ok kvað hann ekki skyldu vera í sinni þjónustu, er hann var ránsmaðr. Þángbrandr bað konúng leggja á hendr sér nokkora torvelda sendiferð; konúngr mælti: „sáttir skulu vit, ef þú ferr til Íslands, ok fær kristnað landit”. Þángbrandr mælti: „til þers man ek hætta”. Þat sumar fór Þángbrandr til Íslands; hann kom í Álftafjörð hinn nerðra, í Selvàga, fyri norðan Melrakkanes. En er menn vissu at Þángbrandr var kristinn, ok hans menn, þá vildu þeir ekki við þá mæla landsmenninir, ok eigi vísa þeim til hafnar. Þá bjó Síðu-Hallr at Á; hann fór til Fljótsdals, en er hann kom heim, þá fór Þángbrandr at finna hann, ok sagði honum, at Ólafr konúngr hafði sendan hann til Halls, ef hann kvæmi í Austfjörðu, ok bað hann vísa þeim til hafnar, ok veita þeim annan dugnað, þann er þeir þurftu. Hallr lèt flytja þá til Álftafjarðar hins syðra, í Leiruvàg, ok setti upp skip þeirra þar er nú heitir Þángbrands-róf, en Hallr fœrði skipfarminn heim á túnvöll sinn, ok gerði þar tjald, þat er þeir Þángbrandr voru í. Þar söng Þángbrandr messu. Hinn nesta dag fyri Mikjálsmessu þá lètu þeir Þángbrandr heilagt at nóni. Þá var Hallr þar í tjaldinu. Hann spurði: „hví lètti þér nú verki?” — Þángbrandr segir: „á morgin er hátíð Mikhjáls höfuðengils”. — Hallr spurði: „hversu er hann háttaðr?” —
- ↑ þannig A ; en B, S, og K lesa út, sem er rángt.
