Þángbrandr fór um vàrit vestr á Barðaströnd, at finna Gest hinn spaka, þar skoraði Tjörfl[4] berserkr á hann til hólmgaungu. Þángbrandr játti því. Berserkrinn mælti: „eigi mantu þora at berjast við mik, ef þú sèr íþróttir mínar; ek geng berum fótum um eld brennanda, ok ek læt fallast berr á saxodd minn, ok sakar mik hvàrki”. Þángbrandr svarar: „guð man því ráða”. Þángbrandr vígði eldinn, en gerði krossmark yfir saxinu. Berserkrinn brann á fótum, er hann óð eldinn, en er hann fèll á saxit stóð þat í gegnum hann, ok fèkk hann af því bana. Þersu fögnuðu margir góðir menn, þó at heiðnir væri. Þá lèt Gestr primsignast, ok nokkorir vinir hans. Þángbrandr fór vestan, ok lèt bæta skip sitt; þat kallaði hann Járnmeis. Hann sigldi suðr um fjörð til Hafnar, ok lagði inn í vàginn ok lá þar til hafs; þar heitir síðan Járnmeishöfði, millim Hafnar ok Belgsholts. Hann fór utan um sumarit á fund Ólafs konúngs í Þrándheimi.
9. Um sumarit á þíngi var mikil umræða um trúna, er Þángbrandr boðaði, ok guðlöstuðu þá sumir menn mjök, en þeir er skírðir voru ámæltu guðunum, ok var at því sveitardráttr mikill. Þá kvað Hjalti Skeggjasun kviðlíng þenna at lögbergi:
- ↑ þannig lesa bæði útgáfurnar, Ólafs saga og Njála, en A og B hafa „vinund”, sem án efa er afbakað.
- ↑ A les: „hlifði eigi”.
- ↑ þessi vísa verðr svo færð til máls: Mögfellandi mellu [= fellandi
mellu magar þ. e. bani Jötuns = Þórr] braut allan mástalls visund [skipið] fyrir bjöllu gæti [klerkinum, þ. e. Þángbrandi presti]; bönd [þ. e. goðin] meiddu strandar val [skipið]; Kristr hlifði-t (hlifði eigi), þá er (Þórr) kneyfði kólgu hrafn með stöfnum [þá er Þórr kreysti skipið stafna á milli]; ek hygg, at guð gætti lítt it eina [þ. e. lítið eitt, harðla lítið] Gylva reins [= G. hreins, þ. e. skipsins]. - ↑ í A er nafnið nokkuð óskýrt skrifað, og líkist mest „nóren” eða „tjoren” (B hefir lesið „tjoren”); S hefir: „Tiörinn”, K: „Tiörin”; í Njálu er berserkr þessi kallaðr „Ótryggr”, en í Ólafs sögu er hann einúngis nefndr „berserkr nökkurr útlendr”.
