Vil ek eigi guð geyja[1]:
grey þikki mèr Freyja.
Undir þann kviðlíng tók Runólfr goði, sun Úlfs, Jörundar sunar goða, ok sótti Hjalta um goðgá; hann lýsti meirr í því ríki sitt ok þrályndi, en rèttlæti, því at hann gat eigi haldit dóminum fyrr
en hann setti á Exarárbrú, ok lèt verja brúarsporðana[2] báða með vàpnum. Þá varð engi til at reifa málit, fyrr en Þorbjörn, sun Þorkels or Guðdölum, settist í dóminn ok reifði málit; í þeim dómi var Hjalti dœmdr sekr fjörbaugsmaðr um goðgá. Þat sumar fór hann utan, á því skipi er hann hafði gera látið heima þar í Þjórsárdal, ok fœrði eptir Rángá enni vestri til sjóvar skipit. Ok er þeir fóru eptir ánni ofan, þá rann maðr eptir landinu, ok hafði í hendi spjót ok skjöld. Hjalti mælti til hans: „Þér liggr hálmsvisk þar er hjartað skyldi” — Sá skaut spjótinu til Hjalta, en Hjalti greip skjöld, ok kom þar í spjótið. Menn Hjalta lupu á land, ok tóku hann, ok spurðu hverr hann væri; hann kvaðst Narfi heita, ok kvað Runólf hafa sent sik til höfuðs Hjalta, ok skyldi hann svà leysa sik undan sektum. Hjalti mælti: „kann ek þèr betra ráð, far þú utan[3] með mèr ok mun ek gera þik sýknan”[4]. — Hjalti fór utan, ok kom um
- ↑ orð þetta sèst ekki í A, þvi þar er skorið af blaðinu röndin að
utan, en B og S rita: „geygia”. — Kveðlíngr Hjalta er eins hjá Ara fróða og hèr, en nokkuð fyllri í Ólafs sögu (Fornm. s. ii, 207) og í Njálu cap. ciii, og virðist það muni vera bæði fyllst og rèttast, sem Njála hefir; þad er þannig:
Sparik eigi goð geyja:
grey þikkir mér Freyja;
æ man annat tveggja
Óðinn grey eða Freyja.
- ↑ í A sèst ekki nema „brvar skorð” (eins og þar kynni liafa verið „Skörðin”), en líklega liefir þar verið misskrifað: „skorðana”, svo að B hefir leiðrètt það þegjandi, því bæði B og útgáfurnar hafa „sporðana”, og svo er og í Ólafs sögu (Fornm. s.ii, 207).
- ↑ þannig A: „vt̅”, en B og útgáfurnar hafa „út”.
- ↑ þannig hefir K eptir getgátu, sem styrkist við Ólafs sögu (Fornm. s. ii, 208): „Hjalti mælti: ek skal gefa þér heillaráð at verða sýkn; far þú utan með mèr, ok ver minn fylgðarmaðr”; en í A er skrifað svo, að ekki verðr lesið öðruvisi en: „mvn ek g’a þignan Hiallt for vt̅” o.s. frv.; úr þessu hefir B lesið „þignar”, og þannig hefir S, en það er málleysa.
