haustið norðr í Þrondheim á fund Ólafs konúngs; þá kom ok utan af Íslandi Gizurr hvíti, mágr hans.
Frá Kjartan.
10. Ólafr konúngr hafði kristnað Hálogaland, ok kom hann til Niðaróss um haustið; þar voru þá margir íslenzkir menn, þeir er fyrir skipum réðu: þeir stýrðu einu skipi Kjartan Ólafssun pá ok Kálfr Ásgeirssun ok Bolli Þorleikssun; þar stýrði ok Halldórr sínu skipi, sun Guðmundar hins ríka, ok Kolbeinn, sun Þórðar freysgoða, ok Svertíngr, sun Runólfs goða, Hallfroðr Óttarssun ok Þórarinn Nefjúlfssun; þersir voru allir heiðnir. Þeir lágu fyri bœnum, ok ætluðu suðr fyri land, en þeim gaf eigi áðr konúngr kom norðan. Þat var einn góðan veðrdag, at menn fóru á sund or bœnum, ok sá þeir, er á skipunum voru, at einn maðr var myklu betr sundfœrr en aðrir. Bolli Þorleikssun mælti við Kjartan, frænda sinn: „hví reynir þú eigi sund við þann enn fera mann?” — Kjartan mælti: „ekki vil ek við hann þreyta.” — „Hvar kom kapp þitt þá?” segir Bolli, ok kastaði klæðunum. Þá ljóp Kjartan upp, ok afklæddist, ok bað Bolla vera kvirran. Kjartan ljóp á sund ok lagðist at manninum, ok fœrði hann niðr, ok hèlt niðri um ríð; eptir þat komu þeir upp, ok fœrði Kjartan hann niðr annat sinn, ok er Kjartan vildi upp, tók sá Kjartan ok hélt honum niðri um ríð; et þriðja sinn fœrði sá Kjartan niðr, ok hèlt honum svá lengi niðri, at honum hèlt við kafnan. Þá lögðust þeir til lands, ok spurði þessi maðr Kjartan, ef hann vissi við hvern hann hafði þreytt sundit. Hann kvaðst þat eigi vita. Hann gaf Kjartan skallats skikkju, ok kvað hann þá vita mundu við hvern hann hafði þreytt sundit. Kjartan varð víss, at þessi maðr var Ólafr konúngr. Hann þakkaði honum sœmiliga gjöfna. Heiðnir menn létu illa yfir því, er Kjartan hafði gjafir þegit af konúngi. Mikhjálsmessu dag gengu margir íslenzkir menn at heyra tíðir, ok sjá sið kristinna manna, ok er þeir komu aptr, rœddu þeir um með sèr, hvern veg þeim hafði virzt þeirra athæfi. Kjartan lèt vel yfir, en fáir aðrir. Konúngr varð þess skjótt víss, ok sendi eptir Kjartan, ok spurði ef hann vildi taka við kristni. Kjartan kvað hann gera mega svà, at hann mundi því eigi nítta. Konúngr spurr: hvat hann mælir til. — „At þér fáit mèr eigi minni sóma hèr, en ek á vàn á Íslandi, þó at ek koma þar
