Ólafs konúngs, en annarr hæð Hjalta Skeggjasunar. At lögbergi var allr þíngheimr. — Þeir Hjalti höfðu reykelsi á glóð, ok kendi svà í gegn vindi sem forvindis ilminn. Þá báru þeir Hjalti ok Gizurr upp erendi sín vel ok sköruliga, en þat undruðu menn hversu snjallir þeir voru, ok hversu vel þeim mæltist, en svà mikil ógn fylgði orðum þeirra, at engir úvinir þeirra þorðu at tala móti þeim. En þat gerðist þar at, at annarr maðr at öðrum nefndi sèr vàtta, ok sögðust hvàrir or lögum við aðra, enir kristnu menn ok enir heiðnu. Þá kom maðr laupandi, ok sagði, at jarðeldr var upp kominn í Ölfusi, ok mundi hann laupa á bæ Þórodds goða. Þá tóku heiðnir menn til orðs: „eigi er undr í at guðin reiðist tölum slíkum”. Þá mælti Snorri goði: „Um hvat reiddust guðin þá, er hèr brann raunit, er nú stöndu vèr á”. Eptir þat gengu menn frá lögbergi. Þá báðu hinir kristnu menn, at Síðu-Hallr skyldi segja lög þeirra upp, þau er kristninni skyldu fylgja. Hallr keypti hálfu c silfrs[1] at Þorgeiri goða, er þá hafði lögsögu, at hann segði upp lög hvàrtveggi, kristin ok heiðin, ok var hann þá enn eigi skírðr. En þá er menn komu í búðir, lagðist Þorgeirr niðr, ok breiddi feld á höfuð sèr, ok lá allan daginn,
- ↑ þannig segir og Ólafs saga Tryggvasonar (Fornm. s. ii, 236); „hálfri mörk silfrs” segir Oddr múnkr í Ólafs s. [Uppsala útg. 1691, ekki í Munchs útg. Kristiania 1853. 8vo]. — Njáls saga cap. cvi hefir; „iij merkr silfrs”. — Það virðist auðsætt, að fé þetta væri engin múta, heldr sé svo að skilja, að Hallr a Síðu, sem hinir kristnu menn höfðu kosið sèr til lögsögumanns, hafi sagt þessu af sèr, eptir að hann hafði talað við Þorgeir, og afhent honum lögsögumanns laun sín, sem voru einmitt hálft hundrað silfrs, sbr. Finn. Joh. Hist. Eccl. Isl. i, 63 og iv, 130, sömuleiðis ritgjörðina „de centenario argenti” (um hundrað silfrs) aptanvið Kaupmannahafnar-útgáfuna af Kristnisögu bls. 170. — Hálft hundrað eða 10 aurar mundi jafngilda svosem 100 spesíum nú á tímum.
