Blaðsíða:Biskupa sögur Bindi 1.pdf/121

Úr Wikiheimild
Þessi síða hefur verið prófarkalesin

þeirra; — honum hafði Digr-Ketill stefnt[1] um kristni at ráði Brodd-Hœlga; þá gerði veðr svà illt, at Ketili varð því feginn, at hann kom til Þorleifs um kveldit, ok hafði þar góðan beina, af því fèll stefnan; — en or Norðlendínga fjórðúngi gengu til sigrgjafarinnar[2] Hlenni hinn gamli, ok Þorvarðr, sun Spakböðvars; en or Vestfirðínga fjórðúngi Gestr Olleifssun, þar var engi annarr til. Þat líkaði þeim Hjalta ok Gizuri illa. Þá tók til orða Ormr Koðránssun, hann var vistum á Gilsbakka, því at Hermundr Illugasun átti Gunnhildi dóttur hans: „verða mundi maðr til þessa, ef Þorvaldr bróðir minn hinn víðförli væri samlendr við mik, en nú mun ek til gánga, ef þèr vilit við mèr taka”. Þeir játtu því, ok var hann þá skírðr þegar. En um daginn eptir[3] settist Þorgeirr upp, ok gerði orð í búðir, at menn gengi til lögbergs; ok er menn komu til lögbergs, mælti hann, at honum þótti þá komit í úvent efni á landinu, er menn skulu eigi hafa ein lög á landi hér, ok bað, at menn skyldu þat eigi gera, sagði, at þar af mundu gerast bardagar ok úfriðr, ok mundi þat ryðja til landauðnar; hann sagði ok frá því, at konúngar þeir, er annarr hèt Dagr[4], sá var í Danmörku, en sá hèt Tryggvi er var í Noregi, þeir höfðu lengi haldit stríð millim sín, ok þartil er landsmenn námu þá ráðum or hvàrutveggja ríkinu, ok gerðu frið millim þeirra, svà at þeir vildu eigi, en þat ráð gafst svà, at þeir sendust gjafir á millim á fára vetra fresti, ok hélzt þeirra vingan meðan þeir lifðu báðir; “ok þikki mèr þat ráð, at láta þá eigi ráða, er hèr gángast með mestu kappi í móti, ok miðlum svà mál millim þeirra, at hvàrirtveggja hafi nokkot til síns máls, en vèr höfum allir ein lög

  1. saga þessi um stefnuför Digr-Ketils til Þorleifs hins kristna og viðskipti þeirra er í Vopnfirðinga sögu (1848, bls. 10-11).
  2. sigvrg., A
  3. þ. e. líklega seint á mánudaginn 24. Juni.
  4. það er auðvitað, að konúnga nöfnin Dagr og Tryggvi, og saga sú sem hèr er um þá, sé fremr að skilja sem dæmisögu, heldr en menn þurfi að vænta að finna það staðfest í sagnaritum sem sanna sögu.