—132—
gardinn þreyngir; Númi vardist enn þar einn, og hans hardir dreingir.
29. Fólkid hnígid fjalla var, flest í vígi ódu; en ad gnýi eggja þar, átta týgir stódu.
30. Nú var hríd ad høldum gjør, hjørvum strídir flíka; skjaldmey frída fram med dør, fór ad rída líka.
31. Eggjar spannar únga sprund; ad þó glannar flani; þó vard svanni á þessum fund, þriggja manna bani.
32. Hreysti-vøldu hetjurnar, hríd sem tryldir drýgja, alla qvøldu aula þar; einginn vildi flýa.
33. Hel þó spanni marga menn, mistu flesta hinir; hundrad manna eptir enn, áttu bestir vinir.
34. Búkar daudu í búnkum þar, byrgdu haudur núna; af dimm raudum dreyra var, drifin Auduns rúna.
35. Svo skulu leidar lúra þar, lyddur, neyd sem fánga; bauga Heid og hetjurnar, hratt á skeidir gánga.
36. Fadmar hlýa vífa val, vopna Grérinn mestur; nú skal vígja nipt og hal, Númi veri prestur.
37. Alla kann frá æsku sá, athøfn presta beimur: offrar hann til heilla þá, hvítum lømbum tveimur.
