Hafísinn

by Matthías Jochumsson

Hafís

Ertu kominn, landsins forni fjandi?

Fyrstur varstu enn að sandi,

fyrr en sigling, sól og bjargarráð.

Silfurfloti, sendur oss að kvelja!

situr ei í stafni kerling Helja,

hungurdiskum hendandi´ yfir gráð?

Svignar Ránar kaldi móður-kviður,

knúinn dróma, hræðist voðastríð,

stynur þungt svo engjast iður;

eins og snót við nýja hríð.

Hvar er hafið? hvar er beltið bláa,

bjarta, frjálsa, silfurgljáa?

ertu horfin, svása svalalind? -

Þá er slitið brjóst úr munni barni;

björn og refur snudda tveir á hjarni,

gnaga soltnir sömu beinagrind.

Þá er úti´ um frið og fagra daga,

frama, dáð og vit og hreystiþrótt,

þá er búin þjóð og saga,

þá er dauði, reginnótt.

Hvar er hafið? Allt er ísköld breiða,

eins og draugar milli leiða

standa gráir strókar hér og hvar.

Eða hvað? er þar ei komin kirkja?

Kynjamyndir! hér er létt að yrkja:

hér eru leiði heillar veraldar!

Hundrað þúsund kumbla kirkjugarður,

kuldalegt er voðaríki þitt,

hræðilegi heljar-arður!

hrolli slær um brjóstið mitt.

Þú átt, hafís, allt, sem andann fælir,

allt, sem grimmd og hörku stælir,

án þess samt að örva þrek og móð.

Fornjóts bleika, fimbulkalda vofa,

fjötruð hlekkjum þúsund ára dofa,

þú hefir drjúgast drukkið Íslands blóð.

Hvaðan ertu? Enginn veit þín kynni,

enginn skilur þig né sækir heim,

þú ert úti, þú ert inni -

þú ert kominn langt á sveim!

Andi þinn mér innst til hjarta leggur;

eiturkaldur smýgur, heggur

Jörmungandur gegnum lífs míns rót.

Ótal þúsund örvabroddar glitra,

ótal þúsund sólargeislar titra,

skjálfa hræddir hörku þinni mót.

Fyrir sólu stuðlabergin stikna,

storm og þrumu hræðist voldug björk:

þitt mun aldrei veldi vikna,

voðaslungin eyðimörk!

Segulheimur, hverjum ertu byggður,

himins reiðilogum skyggður,

kringum Norðra kaldan veldisstól?

þruma nornir þar hjá Urðarbrunni

þagnarmál sem loka feigum munni?

Á þar möndul auðnu vorrar hjól?

Er þar rituð rún á segulspjaldi,

reginmál og dularkrafta teikn?

Horfa þar frá himins tjaldi

heimsins gátu fimbulteikn?

Enginn svarar. Innst í þínu djúpi,

undir dauðans fölva hjúpi

leynist máske líf og hulin náð.

Eitthvert geysi-hlutverk víst þú hefur,

heljarlík, sem árþúsundir sefur?

Hver má þýða heilög ragna ráð?

Ertu, kannske, farg, sem þrýstir fjöður

Fólgins lífs og dulinskraftur elds,

fjörgar heilsu-lyfjum löður,

læknir fjörs og stillir hels? -

Veikur maður, hræðstu eigi, hlýddu,

hreyk þér eigi, þoldu, stríddu.

Þú ert strá, en stórt er Drottins vald.

Hel og fár þér finnst á þínum vegi;

fávís maður, vittu, svo er eigi,

haltu fast í Herrans klæðafald!

Lát svo geisa lögmál fjörs og nauða,

lífið hvorki skilur þú né hel:

Trú þú: - upp úr djúpi dauða

Drottins rennur fagrahvel.