Máninn hátt á himni skín

Máninn hátt á himni skín er íslenskur vikivaki sem oft er sunginn á þrettándanum, síðasta dag jóla eða á gamlárskvöld. Höfundur kvæðisins er Jón Ólafsson (1850-1916) fyrrverandi ritstjóri og Alþingismaður.

1. Máninn hátt á himni skin

hrímfölur og grár.

Líf og tími líður

og liðið er nú ár.

Bregðum blysum á loft,

bleika lýsum grund.

Glottir tungl, en hrín við hrönn

og hratt flýr stund.

2. Kyndla vora hefjum hátt,

horfið kveðjum ár.

Dátt við dansinn stígum,

dunar ísinn grár.

Bregðum blysum á loft,

bleika lýsum grund.

Glottir tungl, en hrín við hrönn

og hratt flýr stund.

3. Nú er veður næsta frítt,

nóttin er svo blíð.

Blaktir blys í vindi,

blaktir líf í tíð.

Bregðum blysum á loft,

bleika lýsum grund.

Glottir tungl, en hrín við hrönn

og hratt flýr stund.

4. Komi hver sem koma vill!

Komdu, nýja ár!

Dönsum dátt á svelli,

dunar ísinn blár.

Bregðum blysum á loft,

bleika lýsum grund.

Glottir tungl, en hrín við hrönn

og hratt flýr stund.

5. Fær þú unað, yndi og heill

öllum vættum lands.

Stutt er stund að líða,

stígum þétt vorn dans.

Bregðum blysum á loft,

bleika lýsum grund.

Glottir tungl, en hrín við hrönn

og hratt flýr stund.

6. Fær þú bónda í búið sitt

björg og heyjagnótt.

Ljós í lofti blika,

líður fram á nótt.

Bregðum blysum á loft,

bleika lýsum grund.

Glottir tungl, en hrín við hrönn

og hratt flýr stund.

7. Gæfðir veittu‘, en flýi frost;

fiskinn rektu á mið.

Dunar dátt í svelli,

dansinn stígum við.

Bregðum blysum á loft,

bleika lýsum grund.

Glottir tungl, en hrín við hrönn

og hratt flýr stund.

8. Framför efldu; fjör og líf

færðu til vors lands.

Stutt er stund að líða,

stígum þétt vorn dans.

Bregðum blysum á loft,

bleika lýsum grund.

Glottir tungl, en hrín við hrönn

og hratt flýr stund.

9. Máninn hátt á himni skín

hrímfölur og grár.

Líf og tími líður

og liðið er nú ár.

Bregðum blysum á loft,

bleika lýsum grund.

Glottir tungl, en hrín við hrönn

og hratt flýr stund.