Höfuðlausn

eftir Egil Skalla-Grímsson

1. Vestr fórk of ver,

en ek Viðris ber

munstrandar mar,

svá er mitt of far;

drók eik á flot

við ísa brot,

hlóðk mærðar hlut

míns knarrar skut.

2. Buðumk hilmir lǫð,

þar ák hróðrar kvǫð,

berk Óðins mjǫð

á Engla bjǫð;

lofat vísa vann,

víst mærik þann;

hljóðs biðjum hann,

því at hróðr of fann.

3. Hygg, vísi, at

vel sómir þat,

hvé ek þylja fet,

ef ek þǫgn of get;

flestr maðr of frá,

hvat fylkir vá,

en Viðrir sá,

hvar valr of lá.

4. Óx hjǫrva glǫm

við hlífar þrǫm,

guðr óx of gram,

gramr sótti fram;

þar heyrðisk þá,

þaut mækis ǫ́,

malmhríðar spǫ́,

sú vas mest of lǫ́.

5. Vasat villr staðar

vefr darraðar

of grams glaðar

geirvangs raðar;

þars í blóði

enn brimlá-móði

vǫllr of þrumði,

und véum glumði.

6. Hné folk á fit

við fleina hnit;

orðstír of gat

Eiríkr at þat.

7. Fremr munk segja,

ef firar þegja,

frǫ́gum fleira

til frama þeira,

óxu undir^[1]

við jǫfurs fundi,

brustu brandar

við bláar randar.

8. Hlam heinsǫðul

við hjaldrrǫðul,

beit bengrefill,

þat vas blóðrefill;

frák, at felli

fyr fetilsvelli

Óðins eiki

í éarnleiki.

9. Þat vas eggja at

ok odda gnat;

orðstír of gat

Eiríkr at þat.

10. Rauð hilmir hjǫr,

þar vas hrafna gjǫr,

fleinn hitti fjǫr,

flugu dreyrug spjǫr;

ól flagðs gota

fárbjóðr Skota,

trað nipt Nara

náttverð ara.

11. Flugu hjaldrs tranar

á hræs lanar,

órut blóðs vanar

benmǫ́s granar,

sleit und freki,

en oddbreki

gnúði hrafni

á hǫfuðstafni.

12. Kom gríðar læ

at Gjalpar skæ;

bauð ulfum hræ

Eiríkr of sæ.

13. Lætr snót saka

sverð-Freyr vaka,

en skers Haka

skíðgarð braka;

brustu broddar,

en bitu oddar,

bǫ́ru hǫrvar

af bogum ǫrvar.

14. Beit fleinn floginn,

þá vas friðr loginn,

vas almr dreginn,

varð ulfr feginn;

stózk folkhagi

við fjǫrlagi,

gall ýbogi

at eggtogi.

15. Jǫfurr sveigði ý,

flugu unda bý;

bauð ulfum hræ

Eiríkr of sæ.

16. Enn munk vilja

fyr verum skilja

skapleik skata,

skal mærð hvata;

verpr ábrǫndum,

en jǫfurr lǫndum

heldr hornklofi;

hann's næstr lofi.

17. Brýtr bógvita

bjóðr hrammþvita,

muna hodd-dofa

hringbrjótr lofa;

mjǫk's hǫ́num fǫl

haukstrandar mǫl;

glaðar flotna fjǫl

við Fróða mjǫl.

18. Verpr broddfleti

af baugseti

hjǫrleiks hvati,

hann es baugskati;

þróask hér sem hvar,

hugat mælik þar,

frétt's austr of mar,

Eiríks of far.

19. Jǫfurr hyggi at,

hvé ek yrkja fat,

gótt þykkjumk þat,

es ek þǫgn of gat;

hrœrðak munni

af munar grunni

Óðins ægi

of jǫru fægi.

20. Bark þengils lof

á þagnar rof;

kannk mála mjǫt

of manna sjǫt;

ór hlátra ham

hróðr bark fyr gram;

svá fór þat fram,

at flestr of nam.

21. Njóti bauga

sem Bragi auga

vagna vára

eða Vili tára.

Athugasemdir

1. E.t.v. styður þessi rímvilla þá kenningu, að kvæðið hafi verið ort í skyndi. Egill var vandvirkari en svo, að hann hefði leyft sér þetta í góðu tómi.

Jörmungrund