Ragnars saga loðbrókar/8

Nú halda þeir þangat, ok er þeir koma þar í land, búast þeir til uppgöngu. Ok nú þykkir þeim þurfa, at liðit gæti sumt skipanna. En Rögnvaldr, bróðir þeira, var þá ungr, at þeim þótti hann eigi til færr vera í svá mikilli mannraun at vera sem þeim þótti líkligt, at vera mundi, ok láta hann gæta skipa með sumu liði. En áðr þeir færi frá skipum, segir Ívarr, at þeir borgarmenn eigu naut tvau, ok eru þat kvígendi, ok menn höfðu því frá horfit, at eigi mátti standast lát þeira ok tröllskap.

Þá mælti Ívarr: „Verðið við sem best, þótt yðr bjóði nokkurn ótta, því at eigi mun til saka.“

Nú fylkja þeir liði sínu. Ok er þeir nálgast borgina, verða þeir varir við, er byggja staðinn, taka nú at leysa út naut þessi, er þeir trúðu á. Ok er kvígendin eru laus látin, hlaupa þau hart ok láta illa. Nú sér Ívarr þetta, þar sem hann er borinn á skildi, ok biðr fá sér boga, ok svá var gert. Nú skýtr hann þessi in illu kvígendi, svá at hvárttveggja fekk bana, ok var nú af hendi leystr þessi ófriðr, er mönnum þótti mestr ótti at.

Nú tekr Rögnvaldr til orða at skipum ok mælti við lið sitt, at þeir menn væri sælir, er slíka skemmtan skyldu hafa sem þeir bræðr hans hafa. „Ok gengr þeim ekki annat til, er ek skylda eptir vera, en þeir einir vilja hafa virðing af. Nú skulu vér ganga upp gervallir.“

Ok nú gera þeir svá. Ok þá er þeir koma eptir liðinu, gengr Rögnvaldr hart fram í bardagann, ok lýkr svá, at hann fellr. En þeir komast í borgina bræðr, ok tekst nú bardagi af nýju, ok lýkr svá, at borgarmenn komast á flótta, en þeir reka flóttann.

Ok er þeir hverfa aptr til borgarinnar, kveðr Björn vísu:

„Upp hrundu vér ópi,

ór bitu meira en þeira,

satt mun ek til þess segja,

sverð, í Gnípafirði;

knátti hverr, er vildi,

fyr Hvítabæ útan,

né sitt spari sveinar

sverð, mannsbani verða.“

Ok er þeir koma aptr í borgina, taka þeir allt lausafé, en brenna hvert hús, er í var borginni, ok brjóta alla borgarveggi. Ok nú halda þeir skipum sínum þaðan.