Fara í innihald
Ísland (Jónas Hallgrímsson)
- Ísland, farsældafrón
- og hagsælda, hrímhvíta móðir!
- Hvar er þín fornaldarfrægð,
- frelsið og manndáðin bezt?
- Allt er í heiminum hverfult,
- og stund þíns fegursta frama
- lýsir sem leiftur um nótt
- langt fram á horfinni öld.
- Landið var fagurt og frítt
- og fannhvítir jöklanna tindar,
- himinninn heiður og blár,
- hafið var skínandi bjart.
- Þá komu feðurnir frægu
- og frjálsræðishetjurnar góðu
- austan um hyldýpishaf,
- hingað í sælunnar reit.
- Reistu sér byggðir og bú
- í blómguðu dalanna skauti,
- ukust að íþrótt og frægð,
- undu svo glaðir við sitt.
- Hátt á eldhrauni upp,
- þar sem ennþá Öxará rennur
- ofan í Almannagjá,
- alþingið feðranna stóð.
- Þar stóð hann Þorgeir á þingi,
- er við trúnni var tekið af lýði.
- Þar komu Gissur og Geir,
- Gunnar og Héðinn og Njáll.
- Þá riðu hetjur um héruð,
- og skrautbúin skip fyrir landi
- flutu með fríðasta lið,
- færandi varninginn heim.
- Það er svo bágt að standa í stað,
- og mönnunum munar
- annaðhvort aftur á bak
- ellegar nokkuð á leið.
- Hvað er þá orðið okkar starf
- í sex hundruð sumur?
- Höfum við gengið til góðs
- götuna fram eftir veg?
- Landið er fagurt og frítt
- og fannhvítir jöklanna tindar,
- himinninn heiður og blár,
- hafið er skínandi bjart.
- En á eldhrauni upp,
- þar sem ennþá Öxará rennur
- ofan í Almannagjá,
- alþing er horfið á braut.
- Nú er hún Snorrabúð stekkur,
- og lyngið á Lögbergi helga
- blánar af berjum hvert ár,
- börnum og hröfnum að leik.
- Ó, þér unglinga fjöld
- og Íslands fullorðnu synir!
- Svona er feðranna frægð
- fallin í gleymsku og dá!
-
