Íslenzkar þjóðsögur og æfintýri/Galdrasögur/Kveðið til varnar
Einu sinni var bóndadóttir á bæ. Hún vakti um nótt í rúmi sínu, en aðrir sváfu. Þá heyrði hún að komið var upp á gluggann yfir rúminu og sagt:
- „Margt býr í þokunni,
- þokaðu úr lokunni,
- lindin mín ljúf og trú.“
Bóndadóttir svarar þegar:
- „Fólkið mín saknar
- og faðir minn vaknar;
- hann vakir svo vel sem þú.“
Við það hvarf draugurinn burtu og vitjaði hennar aldrei aftur.[1]
Öðru sinni kom draugur á glugga um nótt þar sem maður lá vakandi. Draugurinn kvað:
- „Maður leiddi mann við mjöðm
- og mældi hann út með faðmi“
og sagði manninum bæta við. Maðurinn kvað í móti:
- „Ærnar tína fjallaföðm
- og fengjar skipta baðmi.“
Þóttist þá draugsi hafa orðið ósvinnur fyrir, er manninum varð svo létt um að setja botninn í vísuna.
Maður nokkur hitti einu sinni einn af vítisárum á ferð. Verður maðurinn þá fyrri til en árinn og segir:
- „Hvaðan komstu að hitta mig?“
Árinn:
- „Héðan af norðurgrandanum.
- Sendur er ég að sækja þig
- af sjálfum höfuðfjandanum.“
Þá svarar maðurinn:
- „Hafðu ekki hót með mig
- því helgaður er ég andanum.
- Svo búinn aftur sendi ég þig
- sjálfum höfuðfjandanum.“
Lötraði árinn þá burtu við svo búið sneypulegur[2]