Íslenzkar þjóðsögur og æfintýri/Galdrasögur/Sator arepo
Af því ég hef séð að óbreyttir latínustafir hafa ýmist verið hafðir eingöngu, ýmist í sameiningu með rúnastöfum í nokkrum formálum, en þó líklega helzt í varnargaldri vil ég færa hér fyrst til þess fáein dæmi áður en minnzt er á aðra stafi sem til galdurs hafa verið hafðir. Hér skal fyrst telja stafina við gulu; það eru stafirnir í hinu merkilega og fjölhæfa galdraversi sem lesa má á fjóra vegu og fá þó ávallt fyrst út sömu línu sem formálinn er við kenndur og kallað er sator arepo. Úr versi þessu er gjörður talbyrðingur þannig:
| S | a | t | o | r |
| a | r | e | p | o |
| t | e | n | e | t |
| o | p | e | r | a |
| r | o | t | a | s |
Alla stafi í þessu versi skyldi rista á neglur hins sjúka svo að honum batnaði gulan og til margra hluta annara var það haft.
Annað er formálinn til að fá bæn sína uppfyllta. Hann er í því fólginn að maður skrifar með hundsblóði á ungllið sér þessi orð með latínuletri: „Max, piax, riax“ – og kemst þá sá ekki undan að veita ásjá sem beðinn er.
Hið þriðja er það þegar blandað er saman latínuletri og rúnaletri eins og sjá má næst á eftir Syrpuversi fremst í niðurlagi Buslubænar; þar standa fyrst þessir stafir með latínuletri: R. A. Þ. og síðan rúnastafirnir
 |
 |
|
enda er það ekki varnargaldur, heldur meingjörningar.