Útlegðin

eftir Stephan G. Stephansson

Ég á orðið einhvern veginn

ekkert föðurland,

þó að fastar hafi um hjartað

hnýst það ræktarband,

minn sem tengdan huga hefur

hauðri, mig sem ól,

þar sem æskubrautir birti

björtust vonarsól.

Fóstran gekk mér aldrei alveg

í þess móðurstað.

Það var eitthvað, á sem skorti —

ekki veit ég hvað —

og því hef ég arfi hennar

aldrei vera sagst.

Þó hefur einhver óviðkynning

okkar milli lagst.

Eins eru ei dalir, firðir, fjöllin

fósturjarðar góð,

byggi héruð, hlíðar, strendur

hálfókunnug þjóð.

Muntu eins feginn faðma að þér

frænda og vina lið,

getirðu andans ættarsvip þinn

ekki kannast við?

Enn um vornótt velli græna

vermir sólskin ljóst,

enn þá lækir hverfast kringum

hvelfdra hlíða brjóst,

báran kveður eins og áður

út við fjörusand —

en ég á orðið einhvern veginn

ekkert föðurland.

Andvökur, úrval Sigurðar Nordals, 2. útgáfa 1980.