Þeir, sem lasta ljóðin mín
Útlit
eftir Bólu-Hjálmar
- Þeir, sem lasta ljóðin mín og letrin skráðu,
- hvort þeir eru í klæðum síðum
- eða kotungar með munni víðum, —
- allir sé þeir ólánsmenn um æfidaga,
- og framtak snúist flest til baga,
- flækist þeim í kjafti þvaga.
- Böl, andstreymi, baktal, slys þeim blási móti
- í sínu arga svikahóti,
- sannmælis þeir aldrei njóti.
- Með dular hræsni ei diktað get eg döpur ljóðin,
- þó kær mér vilji kenna þjóðin
- að kveða upp á nýja móðinn,
- sem klerkar þeir, er kenna rangt og konum dilla,
- oss af drottins vegi villa,
- vorum trúarbrögðum spilla.
- Og ana svo til andskotans að ending dægra,
- hvar afturhvarfið er óhægra,
- en undirferli og stoltið lægra.
- Herrann stjórni hjarta mínu, huga og munni.
- Eg dylst þess ei, að drottinn kunni
- mig dæma rétt að síðustunni.
- Allt hvað um loftið, unn og land með öndu bærist,
- aldrei frá hans hlýðni hrærist.
- Honum prís og lotning færist.