Þorraþræll

Þorraþræll
Höfundur: Kristján Jónsson fjallaskáld

Nú er frost á Fróni,

frýs í æðum blóð,

kveður kuldaljóð

Kári í jötunmóð.

Yfir laxalóni

liggur klakaþil,

hlær við hríðarbyl

hamragil.

Mararbára blá

brotnar þung og há

unnarsteinum á,

yggld og grett á brá.

Yfir aflatjóni

æðrast skipstjórinn,

harmar hlutinn sinn

hásetinn.

Horfir á heyjaforðann

hryggur búandinn:

,,Minnkar stabbinn minn,

magnast harðindin. -

Nú er hann enn á norðan,

næðir kuldaél,

yfir móa og mel

myrkt sem hel.

Bóndans býli á

björtum þeytir snjá,

hjúin döpur hjá

honum sitja þá.

Hvítleit hringaskorðan

huggar manninn trautt;

Brátt er búrið autt,

búið snautt.

Þögull Þorri heyrir

þetta harmakvein

gefur grið ei nein,

glíkur hörðum stein,

engri skepnu eirir,

alla fjær og nær

kuldaklónum slær

og kalt við hlær:

,,Bóndi minn, þitt bú

betur stunda þú.

Hugarhrelling sú,

er hart þér þjakar nú,

þá mun hverfa, en fleiri

höpp þér falla í skaut.

Senn er sigruð þraut,

ég svíf á braut.