Bárðar saga Snæfellsáss/16
Nú er þar til að taka að Skrukka móðir Kolbjarnar vaknar nokkuru síðar en þau eru í burtu, verður nú þegar vís af sínum trölldómi hvað þeir félagar höfðu til ráðs tekið, sprettur þá upp sem ísheil væri. Hún hleypur þegar á hurðina þar sem Kolbjörn svaf inni svo hart að þegar stökk hurðin í marga hluti. Kolbjörn vaknar og spyr hver þar fer með svo miklum hávaða.
Skrukka segir til sín og mælti: „Hitt er ráð Kolbjörn frændi að liggja eigi lengur því að burt er Þórður farinn með Solrúnu og hans félagar. Hefir Gestur þessu öllu ráðið. Hefir hann drepið alla þína boðsmenn nema þá er hér eru. Er nú ekki annað til en fara eftir þeim og drepa þau öll.“
Kolbjörn segir: „Oft sýnist það að þú ert ekki mörgum lík sakir þinnar visku. Mundi eg oft flatt af fara ef eg eigi þín við. Skaltu nú, móðir, fara fyrst sakir þess að þú ert albúin og vit að þú komist fyrir þau. Far þú hið efra um hálsa og kom þeim á óvart en vér skulum fara hið neðra um dalinn og munum við þá geta fundið þau.“
Síðan fór Skrukka en Kolbjörn og þeir félagar bjuggust sem hvatlegast. Fara þau síðan þar til þau sjá að þeim er eftirför veitt. Kolbjörn kallar þegar hann sér þau, bað eigi lengra renna.
Solrúnu varð illt við þetta og mælti: „Þóttist eg vita að þetta mundi eftir koma því að það er nú ráðið að þér eruð drepnir allir. Er Kolbjörn svo mikið tröll að ekki stendur við honum.“
Gestur mælti: „Því mun nú hamingjan ráða. Munum vér nú skipta liði. Þórður skal í móti Kolbirni mági sínum. Er það maklegt að hann hafi mesta raun því að hann hefir oss öllum í þessa þraut komið. Þorvaldur skal í mót Gapa en eg mun þreyta við Gljúfra-Geir. Flestra mun nú neita verða. Snati, þú skalt móti kerlingu en Solrún skal sjá á leik vorn.“
Og þegar Kolbjörn kom þá ráðast þeir allir á og glíma allsterklega. Snati fór upp á hamarinn þar sem Skrukka var undir niðri og velti ofan stóru grjóti að henni. Hún grettist ekki vel við þetta og færði upp á móti steinana. Svo lauk með þeim að Snati velti einu stóru bjargi og kom það á hrygg kerlingar, þá er hún ætlaði að taka upp einn stein, svo hann gekk í sundur og dó af því.
Gestur og Gljúfra-Geir gengust fast að og lauk svo að Gestur leiddi hann á mjöðm og brá honum á loft með svo miklu afli að höfuðið kom fyrst niður á honum svo hart að hausinn brotnaði í smán mola og var dauður innan lítils tíma.
Þá kemur Gestur þar að sem Þorvaldur var búinn til falls og hjó Gestur undan Gapa báða fæturna fyrir ofan hné. Féll Gapi þá á bak aftur.
Þeir Þórður og Kolbjörn áttu mikinn atgang og harðan og lauk með því að Þórður féll. Í því kom Gestur að og þreif í hjassann á Kolbirni en setti hnéin í bakið svo hart að þegar gekk úr hálsliðinum. Hratt Gestur honum þá ofan af Þórði. Stóð Þórður þá upp og var mjög stirður af handagangi Kolbjarnar. Deytt hafði Þorvaldur þá Gapa.
Gestur mælti: „Nú er svo komið Solrún að vér höfum sigur fengið en þú ert frelst úr tröllahöndum.“
„Þér eigum það að kenna,“ segir Þórður, „og vil eg að þú kjósir þér laun fyrir sjálfur.“
„Eigi vil eg fé ykkar bræðra hafa en ef ykkur þykir nokkurra launa vert vera þá takið þið mér far til Noregs því að mér er forvitni á að sjá þann konung er þar ræður fyrir er svo mikið er af sagt.“
Þeir sögðust það skyldu gera.
„En nú vil eg ekki dyljast fyrir ykkur,“ segir Gestur, „að eg bróðir ykkar sammæddur. Mundum vér hér nú skilja fyrst að sinni. Skal eg koma að vori til skips.“
Fór Gestur þá sinn veg en þeir bræður sinn veg með Solrúni heim í Tungu og sögðu allt frá sínum ferðum sem farið hafði og þótti flestum sem heyrðu Þórður mikla lukku á hafa haft.