Brennu-Njáls saga/151

Kári spurði Björn: „Hvað skulum við nú til ráða taka? Skal eg nú reyna vitsmuni þína.“

Björn svaraði: „Hvort þykir þér undir því mest að við séum sem vitrastir?“

„Já,“ sagði Kári, „svo er víst.“

„Þá er skjótt til ráða að taka,“ segir Björn. „Við skulum ginna þá alla sem þursa og skulum við láta sem við munum ríða norður á fjall. En þegar er leiti ber á milli vor þá skulum við snúa aftur og ofan með Skaftá og felast þar sem okkur þykir vænlegast meðan leitin er sem áköfust ef þeir ríða eftir.“

Kári mælti: „Svo munum við gera og hafði eg þetta ætlað áður.“

„Svo mun þér reynast,“ sagði Björn, „að eg mun ekki vera hjátækur í vitsmunum eigi síður en í harðræðunum.“

Þeir Kári riðu nú sem þeir höfðu ætlað ofan með Skaftá. Þá fellur áin sum í austur en sum í landsuður. Sneru þeir þá ofan með miðkvíslinni og léttu eigi fyrr en þeir komu í Meðalland og á mýri þá er Kringlumýri heitir. Þar er hraun allt umhverfis.

Kári mælti þá við Björn að hann skyldi gæta hesta þeirra og vera á varðhaldi „en mér gerir svefnhöfugt.“

Björn gætti hestanna en Kári lagðist niður og svaf allskamma stund áður en Björn vakti hann. Hann hafði þá leidda saman hestana og voru þar hjá þeim.

Björn mælti þá til Kára: „Allmjög þarft þú þó mín til. Mundi sá nú hafa hlaupið í braut frá þér er eigi væri jafnvel hugaður sem eg er því að nú ríða hér óvinir þínir að þér og skalt þú svo við búast.“

Kári gekk þá undir hamarskúta nokkurn.

Björn mælti: „Hvar skal eg nú standa?“

Kári svarar: „Tveir eru nú kostir fyrir höndum. Sá er annar að þú standir að baki mér og hafir skjöldinn að hlífa þér með ef þér kemur hann að nokkuru gagni. Hinn er annar að þú stígir á hest þinn og ríðir undan sem þú mátt mest.“

„Það vil eg eigi,“ sagði Björn. „Heldur þar margt til þess. Það fyrst að vera kann að nokkurar skæðar tungur taki svo til orðs að eg renni frá þér fyrir hugleysi ef eg ríð í braut. Hitt er annað að eg veit hver veiður þeim mun þykja í mér og munu ríða eftir mér tveir eða þrír en eg verð þér þá þó að engu gagni eða liði. Vil eg heldur standa hjá þér og verjast meðan auðið verður.“

Þá var eigi langt að bíða áður reknir voru klyfjahestar fram um mýrina og fóru þar með þrír menn.

Kári mælti: „Þessir sjá okkur ekki.“

„Látum við þá um ríða,“ segir Björn.

Síðan riðu þeir um fram en hinir sex riðu þá að fram og hljópu þegar af baki allir senn og sneru að þeim Kára. Fyrst hleypur að þeim Glúmur Hildisson og lagði til Kára með spjóti. Kári snerist undan á hæli og missti Glúmur hans og kom lagið í bjargið. Björn sér það og hjó þegar spjótið af skafti fyrir Glúmi. Kári hjó til Glúms höllum fæti og kom sverðið á lærið og tók undan fótinn uppi í lærinu og dó Glúmur þegar. Þá hljópu fram að Kára Þorfinnssynir, Vébrandur og Ásbrandur. Kári hljóp að Vébrandi og rak sverðið í gegnum hann en síðan hjó hann báða fætur undan Ásbrandi. Í þessi svipan urðu þeir sárir báðir, Kári og Björn. Þá hljóp að Kára Ketill úr Mörk og lagði til hans spjóti. Kári brá upp við fætinum og kom spjótið í völlinn. Kári hljóp á spjótskaftið og braut í sundur. Kári þreif Ketil höndum. Björn hljóp að þegar og vildi vega Ketil.

Kári mælti: „Lát vera kyrrt. Eg skal gefa Katli grið og þó að svo verði, Ketill, oftar að eg eigi vald á lífi þínu þá skal eg þig aldrei drepa.“

Ketill svarar fá og reið í braut eftir félögum sínum og sagði þeim er eigi vissu áður tíðindin. Þeir sögðu héraðsmönnum tíðindin. Héraðsmenn gerðu þegar herhlaup mikið og fóru þegar með öllum vatnföllum og svo langt norður á fjall að þeir voru þrjú dægur í leitinni. En síðan sneru þeir aftur og fór hver til síns heimilis. En Ketill og þeir félagar riðu austur til Svínafells og sögðu þar tíðindin.

Flosi tók lítt á þeirra ferð og kvað þó eigi víst um hvort hér næmi staðar „er Kári engum manni líkur þeim sem nú er á Íslandi.“