Brennu-Njáls saga/47

Otkell hét maður. Hann var Skarfsson Hallkelssonar. Sá Hallkell barðist við Grím í Grímsnesi og felldi hann á hólmi. Þeir voru bræður Hallkell og Ketilbjörn hinn gamli. Otkell bjó í Kirkjubæ. Þorgerður hét kona hans. Hún var Másdóttir Bröndólfssonar Naddaðarsonar hins færeyska. Otkell var auðigur að fé. Sonur hans hét Þorgeir. Hann var á ungum aldri og gervilegur maður.

Skammkell hét maður. Hann bjó að Hofi öðru. Hann átti vel fé. Hann var maður illgjarn og lyginn, ódæll og illur viðureignar. Hann var vinur Otkels mikill.

Hallkell hét bróðir Otkels. Hann var mikill maður og sterkur og var þar með Otkatli. Bróðir þeirra hét Hallbjörn hvíti. Hann flutt út þræl einn er Melkólfur hét. Hann var írskur og heldur óvinsæll. Hallbjörn fór til vistar með Otkatli og svo Melkólfur þræll. Þrællinn mælti það jafnan að hann þættist sæll ef Otkell ætti hann. Otkell var vel til hans og gaf honum hníf og belti og alklæðnað en þrællinn vann allt það er hann vildi. Otkell falaði þrælinn að bróður sínum. Hann kvaðst mundu gefa honum þrælinn en kvað þó verra grip í en hann ætlaði. En þegar er Otkell átti þrælinn þá vann hann allt verr. Otkell talaði oft um það fyrir Hallbirni bróður sínum að honum þótti þrællinn lítið vinna en hann kvað honum þó annað verr gefið.

Í þenna tíma kom hallæri mikið svo að menn skorti bæði hey og mat og gekk það um allar sveitir. Gunnar miðlaði mörgum manni hey og mat og höfðu allir þeir er þangað komu meðan til var. Svo kom að Gunnar skorti bæði hey og mat. Þá kvaddi Gunnar Kolskegg til ferðar með sér og þá Sigfússonu og Lamba Sigurðarson. Þeir fóru í Kirkjubæ og kölluðu Otkel út. Hann heilsaði þeim.

Gunnar mælti: „Svo er háttað að eg er kominn að fala að þér hey og mat ef til er.“

Otkell svarar: „Hvorttveggja er til en hvortgi mun eg þér selja.“

„Vilt þú gefa mér þá,“ segir Gunnar, „og hætta til hverju eg launa þér?“

„Eigi vil eg það,“ segir Otkell.

Skammkell var tillagaillur.

Þráinn Sigfússon mælti: „Þess væri vert að vér tækjum upp bæði hey og mat og legðum verð í staðinn.“

„Aldauða eru þá Mosfellingar,“ segir Skammkell, „ef þér Sigfússynir skuluð ræna þá.“

„Með engi rán munum vér fara,“ segir Gunnar.

„Vilt þú kaupa þræl að mér?“ segir Otkell.

„Það spara eg eigi,“ segir Gunnar.

Síðan keypti Gunnar þrælinn og fór í braut við svo búið.

Þetta spyr Njáll og mælti: „Illa er slíkt gert að varna Gunnari kaups. Er þar öðrum eigi góðs von er slíkir fá eigi.“

Bergþóra húsfreyja mælti: „Hvað skalt þú margt um slíkt tala? Er þér miklu drengilegra að fá honum bæði mat og hey er þig skortir hvortgi til.“

Njáll mælti: „Þetta er dagsanna og skal eg víst birgja hann að nokkuru.“

Fór hann þá upp í Þórólfsfell og synir hans og bundu þar hey á fimmtán hesta en á finn hestum höfðu þeir mat. Njáll kom til Hlíðarenda og kallaði út Gunnar. Hann fagnar þeim vel.

Njáll mælti: „Hér er hey og matur er eg vil gefa þér. Vil eg að þú leitir aldrei annarra en mín ef þú þarft nokkurs við.“

„Góðar eru gjafar þínar,“ segir Gunnar, „en meira þykir mér verð vinátta þín og sona þinna.“

Fór Njáll heim síðan. Líður nú vorið.