Brennu-Njáls saga/94

Einu hverju sinni ríður Njáll upp í Mörk og var tekið við honum vel og var hann þar um nóttina. Um kveldið gekk sveinninn að honum og kallaði Njáll á hann. Gekk hann þegar til hans. Njáll hafði fingurgull á hendi og sýndi sveininum. Sveinninn tók við gullinu og hugði að og dró á fingur sér.

Njáll mælti: „Vilt þú þiggja gullið að gjöf?“

„Þiggja vil eg víst,“ segir sveinninn.

„Veist þú,“ segir Njáll, „hvað föður þínum varð að bana?“

Sveinninn svarar: „Veit eg að Skarphéðinn vó hann og þurfum við ekki á það að minnast er sæst hefir á verið og fullar bætur hafa fyrir komið.“

„Betur er svarað,“ segir Njáll, „en eg spurði og munt þú verða góður maður.“

„Góðar þykja mér spásögur þínar,“ segir Höskuldur, „því að eg veit að þú ert forspár og ólyginn.“

Njáll mælti: „Nú vil eg bjóða þér fóstur ef þú vilt þiggja.“

Höskuldur kvaðst þiggja vilja bæði þann góða og annan þann sem hann gerði honum. Urðu þær málalyktir að Höskuldur fór heim með Njáli til fósturs. Hann lét sveininum ekki í mein og unni mikið. Synir Njáls leiddu hann eftir sér og gerðu honum allt til sóma.

Nú líður þar til er Höskuldur er frumvaxti. Hann var bæði mikill og sterkur, manna fríðastur sýnum og hærður vel, manna best vígur, blíður í máli, örlátur, stilltur vel, orðgóður til allra manna og vinsæll. Njálssonu og Höskuld skildu hvorki á orð né verk.