Draumur Þorsteins Síðu-Hallssonar
Draum þenna dreymdi Þorstein son Halls á Síðu austur að Svínafelli áður hann væri þar veginn.
Konur þrjár komu að honum og mæltu við hann: „Vaki þú Þorsteinn,“ sögðu þær. „Gilli þræll þinn vill svíkja þig fyrir það er þú lést gelda hann og er þetta ekki lygi. Láttu drepa hann,“ sögðu þær.
Þá kvað ein þeirra, sú er fyrst gekk, vísu þessa og var harmþrungin:
- Allskörpu hefir orpið
- ævin-Hildr með lævi
- fyr herðöndum hurðar
- heinar ægis beini.
- Gumnum stendr fyr gamni
- Gerðr með brugðnu sverði.
- Villat enn með öllu
- eykvæn Héðins þeyja,
- eykvæn Héðins þeyja.
Þá vaknaði Þorsteinn og lét leita þrælsins og fannst hann ekki. Þá sofnaði Þorsteinn aðra nótt.
Þá komu draumkonurnar með hina sömu sögu og gekk sú fyrst er áður var í miðju og kvað sú þetta er fyrst gekk:
- Fram gekk dóms, að dómi,
- dómspakr, hinn er lög rakti,
- unni guð þess, er inni
- óþekk skyli slekkja,
- áðr féhringju fengi
- fangsæl Dvalins hanga
- Baldr sá er blóð of eldi,
- biðkvæn, und lok riðnar,
- biðkvæn, und lok riðnar
ævi þinnar Þorsteinn.“
Þorsteinn vaknaði og var leitað þrælsins og fannst hann ekki. Hin sömu tíðindi gerðust hina þriðju nótt að þær komu enn og voru þá grátandi allar. Gekk sú þá fyrst er áður hafði síðast gengið.
Sú mælti þá: „Hvert skulum vér þá hverfa eftir þinn dag Þorsteinn?“ sagði hún.
Hann svarar: „Til Magnúss sonar míns,“ sagði hann.
„Litla stund munum vér þar mega vera,“ sagði hún og kvað þá vísu:
- Flug-Vörna sitr, fjörnis,
- fákund meginunda,
- hvöss, of höggnum vísa,
- hjalma Gríðr að jalmi,
- þess er endr fyr enda
- andþings, of sjöt banda,
- það mun ógurlegt, ægis,
- óx skýmáni, tóku,
- óx skýmáni, tóku
lífið frá þér Þorsteinn.“
Eftir þetta lét Þorsteinn og Yngvildur kona hans leita Gilla en hann hittist ekki. Þá gerði á veður illt og vildi bóndi ekki að þau færu á brott er veðrið var svo illt. En hina næstu nótt eftir gekk Gilli þræll inn um leynidyr er menn sváfu og brá saxi en Þorsteinn hvíldi svo að hann lagði hönd sína í höfuð sér. Gilli brá saxinu á barka Þorsteini en hann spratt upp við og brá sverði og féll þegar á bak aftur og var þá dauður. En þrællinn hljóp utar í eldhúsið og varðist þar úr horni einu því að heimamenn Þorsteins sóttu eftir honum. Síðan báru þeir föt á vopn hans.
Þá kastaði hann saxinu og mælti: „Að lokum er nú komið ævi minnar.“
Þá mælti Yngvildur: „Hver réð þér þetta hið illa verk að gera?“
Hann svarar: „Einkis manns ráð eru þetta annars en mín.“
Þá var sett á kvið Gilla glóandi mundlaug.
Þá mælti Gilli: „Kveljið mig ekki lengur ella mun eg mæla það orð Yngvildur er uppi mun vera alla ævi í knérunni yðrum og mun á hrína.“
Þá spyrnti Yngvildur á mundlaugina en kviðurinn Gilla sprakk af bruna. Síðan var hann færður niður um garð og sökkt í fen eitt og sér þess enn merki. Gilli þessi var sonur Jaðguðs Gillasonar, Bjaðakssonar, Kjarvalssonar konungs af Írlandi hins gamla er þar ríkti lengi.