Eggert Ólafsson
Útlit
Eggert Ólafsson
Höfundur: Matthías Jochumsson
Höfundur: Matthías Jochumsson
- Þrútið var loft og þungur sjór,
- þokudrungað vor.
- Það var hann Eggert Ólafsson,
- hann ýtti frá kaldri Skor.
- Gamall þulur hjá græði sat,
- geigur var svip hans í,
- hann mælti við Eggert Ólafsson:
- „Mér ógna þau vindaský.“
- „Ég sigli' ei skýin, ég sigli sjá!“
- svaraði kappinn og hló.
- „Ég trúi á Guð, en grýlur ei,
- og gleð mig við reiðan sjó.“
- Gamall þulur frá græði hvarf,
- gegndi með þungri lund:
- „Þú siglir ei þennan sjó í dag,
- þú siglir á Guðs þíns fund.“
- Það var hann Eggert Ólafsson,
- hann ýtti frá kaldri Skor,
- vindur upp segl og sjálfur við stjórn
- settist með formanns þor.
- Knúðu rastir knerrir tveir,
- komið var rok um svið.
- Síðasti fugl úr fjarri Skor
- flögraði' á vinstri hlið.
- Á búlkanum situr brúður ung,
- bleik var hin göfga kinn:
- „Ó, Guð! sú báran er brött og há,
- hún brotnar í himininn inn!“
- „Hækkið þið seglin!“ hetjan kvað,
- en Helja skjótari varð.
- Boðinn skall yfir bárumar -
- í búlkann var komið skarð.
- Það var hann Eggert Ólafsson,
- frá unnarjónum hann stökk,
- og niður í bráðan Breiðafjörð
- í brúðarörmun sökk.
- „Það var hann Eggert Ólafsson“
- – Íslands vættur kvað –
- „aldregi græt ég annan meir
- en afreksmennið það.“
- Ef þrútið er loftið, þungur sjór
- og þokudrungað vor,
- þú heyrir enn þá harmaljóð,
- sem hljóma frá kaldri Skor.