Fjallið Skjaldbreiður

Fjallið Skjaldbreiður
Höfundur: Jónas Hallgrímsson

Fjallið Skjaldbreiður séð frá Þingvöllum.

Fanna skautar faldi háum

fjallið, allra hæða val,

hrauna veitir bárum bláum

breiðan fram um heiðardal.

Löngu hefur Logi reiður

lokið steypu þessa við.

Ógnaskjöldur bungubreiður

ber með sóma réttnefnið.

Ríð ég háan Skjaldbreið skoða,

skín á tinda morgunsól,

glöðum fágar röðulroða

reiðarslóðir, dal og hól.

Beint er í norður fjallið fríða.

Fákur eykur hófaskell.

Sér á leiti Lambahlíða

og litlu sunnar Hlöðufell.

Vel á götu ber mig Baldur.

Breikkar stirnað eldasund.

Hvenær hefur heims um aldur

hraun það brunað fram um grund?

Engin þá um Ísafoldu

unað hafa lífi dýr.

Enginn leit þá maður moldu,

móðu steins er undir býr.

Titraði jökull, æstust eldar.

Öskraði djúpt í rótum lands,

eins og væru ofan felldar

allar stjörnur himnaranns,

eins og ryki mý eða mugga,

margur gneisti um loftið fló.

Dagur huldist dimmum skugga,

dunaði gjá og loga spjó.

Belja rauðar blossa móður,

blágrár reykur yfir sveif,

undir hverfur runni, rjóður,

reynistóð í hárri kleif.

Blómin ei þá blöskrun þoldu,

blikna hvert í sínum reit,

höfði drepa hrygg við moldu.

Himna drottinn einn það leit.

Vötnin öll, er áður féllu

undan hárri fjallaþröng,

skelfast, dimmri hulin hellu,

hrekjast fram um undirgöng.

Öll þau hverfa að einu lóni,

elda þar sem flóði sleit.

Djúpið mæta, mest á Fróni,

myndast á í breiðri sveit.

Kyrrt er hrauns á breiðum boga,

blundar land í þráðri ró.

Glaðir næturglampar loga,

geislum sá um hæð og mó.

Brestur þá og yzt með öllu

í undirhvelfing hraunið sökk.

Dunar langt um himinhöllu.

Hylur djúpið móða dökk.

Svo er treyst með ógn og afli

alþjóð minni helgað bjarg.

Breiður, þakinn bláum skafli,

bundinn treður foldarvarg.

Grasið þróast grænt í næði,

glóðir þar sem runnu fyrr.

Styður völlinn bjarta bæði

berg og djúp. Hann stendur kyrr.

Hver vann hér svo að með orku?

Aldrei neinn svo vígi hlóð.

Búinn er úr bálastorku

bergkastali frjálsri þjóð.

Drottins hönd þeim vörnum veldur.

Vittu, barn, sú hönd er sterk. -

Gat ei nema guð og eldur

gjört svo dýrðlegt furðuverk.

Hamragirðing há við austur

Hrafna- rís úr breiðri -gjá.

Varnameiri veggur traustur

vestrið slítur bergi frá.

Glöggt ég skil, hví Geitskór vildi

geyma svo hið dýra þing.

Enn þá stendur góð í gildi

gjáin, kennd við almenning.

Heiðarbúar! glöðum gesti

greiðið för um eyðifjöll!

Einn ég treð með hundi og hesti

hraun - og týnd er lestin öll.

Mjög þarf nú að mörgu að hyggja,

mikið er um dýrðir hér!

Enda skal ég úti liggja,

engin vættur grandar mér.