Guðmundar saga Arasonar/73
En er ástvinir herra byskups fyrrnefndir sá hann við skildan, kysstu þeir sætliga með sútfullum tárum þann ljúfa líkam, er þegar var ólíkr andlausu holdi flestra framfarinna manna fyrir ágætligt yfirbragð ok alla þekkni til nákvæmdar, rétta þá líkamann ok semja limuna, at allir færi sem fagrligast. Kemr þá saman öll klerkasveit kirkjunnar með skipuðu bænahaldi ok sálmasöng. Stendr í sama stað líkaminn samdægris ok er þar náttsettr vakrliga, geymdr með ljós, svo at aldri féll sálmasöngr um alla nóttina. En á þriðjadagsmorgin er hann til kirkju borinn ok skrýddr á börum sunnan kórs með vænum skrúða kirkjunnar. Fannst þá þegar öllum, er sá, mikil dásemd í hans yfirbragði, því at engi maðr á sínum dögum hafði fyrri litit dauðs manns hold svo hvítt ok þekkiligt. Þat bar yfir, at andlitsmeinsins sá þá engi merki. Kom þeim slíkt allt saman lítt á óvart, sem næst honum höfðu gengit ok mesta kynning fengit hans ágæta lifnaðar. Segir síra Jón kapellanus commendacionem ok síðan virðuliga sálumessu. En sakir þess at þegar á mánadaginn vóru menn gervir tveggja vegna í byggðir at bera þessi tíðindi, samþykkir þat klerkum kirkjunnar, at bíða fólks framan til festum Cuthberti, er þá stóð sétta dag vikunnar. Gengr þat ok svo til, at til Hóla kemr múgr manns á þeim dögum. Var í meðal þeirra sæmiligr maðr, síra Eyjólfr at nafni, er síðan varð ábóti at Munkaþverá. Hann offrar hendi byskupsins vænt fingrgull til graftar. Er þá komit festum sancti Cuthberti, ok því fara þeir fram til graftarembættis. Var þat gert með öllum greinum, sem framast vóru föng á, klerkar allir í sloppum, en hringt ok sungit sem orkaði. Þótti þat skýrum mönnum merkiligt þegar í fyrstu í hans graftarþjónustu, at hrörnandi stöpull kirkjunnar bar þá betr hringing allra klukkna í senn en tvennra fyrr eða síðar, ok svo hafa skilríkir menn flutt, at áðr upp gafst hringingin væri smíðit með öllu skjálftalaust. Yfir grefti virðuligs herra Guðmundar góða gerir einn klerkr, prestr at vígslu, þvílíkan seremonem, sem stendr skrifaðr: