Hún kyssti mig

eftir Stefán frá Hvítadal

Heyr mitt ljúfasta lag,

þennan lífsglaða eld,

um hinn dýrlega dag

og hið draumfagra kveld.

            Rauðu skarlati skrýðzt

            hefur skógarins flos.

            Varir deyjandi dags

            sveipa dýrlingabros.

Eg var fölur og fár,

eg var fallinn í döf.

Eg var sjúkur og sár,

og eg sá aðeins gröf.

            Hvar er forynjan Feigð

            með sitt fláráða spil?

            Hér kom gleðinnar guð,

            og það glaðnaði til.

Læddist forynjan frá

með sinn ferlega her.

Hún var grimmeyg og grá,

og hún glotti við mér.

            Eg er frelsaður, Feigð,

            eg hef faðmað og kysst.

            Undir septembersól

            brosti sumarið fyrst.

Ó, þú brostir svo blítt,

og eg brosti með þér.

Eitthvað himneskt og hlýtt

kom við hjartað í mér.

            Gegnum skínandi skrúð

            inn í skóginn mig bar.

            Þangað kóngsdóttir kom,

            og hún kyssti mig þar.

Eg á gæfunnar gull,

eg á gleðinnar brag.

Tæmi fagnaðarfull.

Eg gat flogið í dag.

            Eg á sumar og sól,

            eg á sælunnar brunn

            og hin barnsglöðu bros

            og hinn blóðheita munn.

Þennan hamingjuhag

gaf mér heit þitt og koss,

þennan dýrlega dag, —

þú, mitt dýrasta hnoss.

            Þetta lífsglaða ljóð

            hefur lifað það eitt,

            að þú, kóngsdóttir, komst

            og þú kysstir mig heitt.

Lífs míns draumur er dýr,

þessi dagur hann ól.

Mér finnst heimurinn hýr

eins og hádegissól.

            Eg er syngjandi sæll

            eins og sjö vetra barn.

            Spinn þú, ástin mín, ein

            lífs míns örlagagarn.