Heimskringla/Magnúss saga Erlingssonar/29
Kristín konungsdóttir fór um haustið suður til Danmerkur. Fór hún á fund Valdimars konungs frænda síns. Þau voru systrabörn. Fagnaði konungur henni forkunnarvel og fékk henni veislur þar með sér svo að hún fékk þar vel haldið sína menn. Var hún oft á tali við konunginn og var hann allblíður til hennar. En eftir um vorið sendi Kristín menn til Erlings og bað hann fara á fund Danakonungs og sættast við hann.
Um sumarið eftir var Erlingur í Víkinni. Hann bjó eitt langskip og skipaði hinu fríðasta liði sínu. Síðan sigldi hann yfir til Jótlands. Hann spurði að Valdimar konungur var í Randarósi. Sigldi Erlingur þannug og kom til býjarins þann tíma er flest fólk sat um mat.
En er þeir höfðu tjaldað og fest skip sitt gekk Erlingur upp og þeir tólf saman og allir brynjaðir, höfðu höttu yfir hjálmum en sverð undir möttlum, gengu til konungsherbergis. Þá fóru þar sendingar inn og voru opin dyrin. Gengu þeir Erlingur þegar innar fyrir hásætið.
Mælti Erlingur: „Grið viljum vér hafa, konungur, bæði hér og til heimfarar.“
Konungur leit við honum og mælti: „Ertu þar Erlingur?“
Hann svaraði: „Erlingur er hér og seg oss skjótt hvort vér skulum grið hafa.“
Þar voru inni átta tigir konungsmanna og allir vopnlausir.
Konungur mælti: „Grið skuluð þér hafa, Erlingur, sem þú beiðist. Á engum manni níðist eg ef á minn fund kemur.“
Þá kyssti Erlingur á hönd konungi og gekk út síðan og til skips síns. Dvaldist hann þar um hríð með konungi. Töluðu þeir um sættargerð milli sín og landanna og kom það ásamt að Erlingur settist þar í gísling með Danakonungi en Ásbjörn snara, bróðir Absalons erkibiskups, fór til Noregs í gísling í móti.