Heyrði ég í hamrinum

Heyrði ég í hamrinum er gömul íslensk þula.

Heyrði ég í hamrinum

hátt var látið,

sárt var grátið.

Búkonan dillaði

börnunum öllum:

Ingunni, Kingunni,

Jórunni, Þórunni,

Aðalvarði í Ormagarði,

Eiríki og Sveini

sem dillaði undir steini.

Ekki heiti ég Eiríkur

Þó að ég sé það nefndur.

Ég er sonur Sylgju

sem bar mig undan Bylgju.

Bylgjan og báran

brutu mínar árar.

Lambið beit í fingurinn minn

og skórinn datt í árgil.

Standa þær upp á stokkunum

og standa ofan á bjórunum.

Hvað myndu mínir

frændur segja?

Hringur var Hreiðarsson

Hreiðar var Garðsson.

Garður Gunnarsson

Gunnar var Refsson.

Refur Ráðfinnsson,

Ráðfinnur Kollsson.

Kolur Kjalvarðarson

Kjalvarður Bjórsson.

Bjór Brettingsson,

Brettingur Hakason.

Haki var Óðinsson,

Óðins hins illa.

Allra trölla faðirinn.

Sá er versti maðurinn

sem í hellirinum bjó.

Hann fór til kinda

og kom aldrei aftur.