Konuríki

Konuríki (eða Það var eina vökunótt) er norrænt danskvæði, vikivaki eða sagnadans.

Útgáfa Guðfinnu Þorsteinsdóttur (Skáld-Erlu) frá Skjögrastöðum:

1. ÞAÐ VAR eina jólanótt/vökunótt

að haninn tók að gala

húsfrú vakti bónda sinn

og sagði mál að mala

-því trúi ég hann sofi lítið.

2. En er hann hafði malað

tuttugu tunnur korns

tók hann sér þá hríslukvist

og tók að kynda ofn

-því trúi ég hann sofi lítið.

3. En við hverja hrísluna sem

í ofninum brann

tók hann sér þar snældutein

settist niður og spann

-því trúi ég hann sofi lítið.

4. En er hann hafði spunnið

á teinana tvo

tók hann sér þá fatabagga

gekk til lækjarfor

-því trúi ég hann sofi lítið.

5. En er hann hafði þvegið

og gert allt hreint

tók hann sér þá staf í hönd

og gekk til húsa beint

-því trúi ég hann sofi lítið.

6. Stattu upp húsfrú mín

nú er þín stofan hrein

hvort viltu heldur ég leiði þig

eða þú gangir ein?

-því trúi ég hann sofi lítið.-

7. Eigi þarftu herjans son

að tala við mig svo mjúkt

ekki þarftu að leiða mig

sem legi hafi ég sjúk

-því trúi ég hann sofi lítið.

8. Haltu upp tjaldinu

meðan ég geng inn

falli dust á klæði mín

þá slæ ég þig pústur á kinn

-því trúi ég hann sofi lítið.

9. En fyrir framan stofudyr

þar voru göngin þröng

húsfrú lamdi bónda sinn

með átján álna stöng.

-því trúi ég hann sofi lítið.

10. Níu á ég hænsni

út undir vegg

engan skaltu matinn fá

fyrr en þau eiga egg

-því trúi ég hann sofi lítið.

11. Hér koma að þeir tíðamenn

og henda að því gaman

að bóndinn hleypur um allan garð

að reka hænsnin saman

-því trúi ég hann sofi lítið.

12. Bóndinn ofan um mýrar hleypur

og týnir eggin saman

Úti standa grannar hans

og henda að honum gaman

-því trúi ég hann sofi lítið.

Elsta íslenska gerð af Konuríki:

1. Það var einn myrgin,

að haninn tók að gala,

húsfreyja vakti bónda sinn

og sagði mál að mala.

-því trúi ég hann sofi lítið.

2. Þegar hann hafði malað

heila tunnu korns

þá tók hann sér hríslukvist

og kynti ofn.

-því trúi ég hann sofi lítið.

3. Glaðlegana eldur

í ofni brann,

bóndi tók þá snældu sína,

settist niður og spann.

-því trúi ég hann sofi lítið.

4. Þegar hann hafði spunnið

tímana tvo

þá tók hann sinn fatabagga

og fór til ár að þvo.

-því trúi ég hann sofi lítið.

5. Þegar hann hafði þvegið

og gjört fötin hrein

þá tók hann sinn fatabagga

og fór til hallar heim.

-því trúi ég hann sofi lítið.

6. Hreinsar hann stofuna

og sópar hann gólf.

allt hafði hann þetta unnið

áður en rann upp sól.

-því trúi ég hann sofi lítið.

7. „Stattu upp, Ingigerður,

nú er stofan hrein.

Hvort viltu heldur ég leiði þig

eður gengur þú ein?

-því trúi ég hann sofi lítið.

8. „Ekki þarftu bóndalyrfa,

að vera svo stimamjúkur,

þú mundir ekki leiða mig

hefði ég verið sjúk.

-því trúi ég hann sofi lítið.

9. Haltu upp tjaldinu

meðan ég geng inn.

falli duft á höfuð mitt

þá færðu á kjaftinn þinn."

-því trúi ég hann sofi lítið.

10. Hann hélt upp tjaldinu

meðan hún gekk inn,

hún sló honum hengipústur

undir hvörja kinn.

-því trúi ég hann sofi lítið.

11. Húsfreyja á palli situr

og terrir fótinn fram,

bóndi innar við ofninn stendur

og strokkar sem hann kann.

-því trúi ég hann sofi lítið.

12. Húsfreyjan á palli situr

og kembir hár úr lokki,

bóndinn innar við ofninn stendur

og tekur smjör af strokki.

-því trúi ég hann sofi lítið.

13. Bóndinn upp á ofninn fór

og átti að sækja salt,

greip hann ofan í öskupoka

og skemmdi smjörið allt.

-því trúi ég hann sofi lítið.

14. Húsfreyjan af palli stökk

í mikilli mannaþröng,

braut hún á honum bónda sínum

bullustöng.

-því trúi ég hann sofi lítið.

15. Húsfreyjan af palli stökk,

mikið var þá þjark,

braut hún á honum bónda sínum

birkiraft.

-því trúi ég hann sofi lítið.

16. Í óvit féll hann bóndi

hin vesæli mann

húsfreyjan á tók sér drykkjarask

og dreypti yfir hann.

-því trúi ég hann sofi lítið.

17. „Tólf á ég hænsnin

út undir vegg,

aldrei skaltu matinn fá

fyrr en þau eiga egg."

-því trúi ég hann sofi lítið.

18. Bóndinn ofan í mýrar hleypur

og tínir eggin saman

úti standa grannar hans

og henda að honum gaman.

-því trúi ég hann sofi lítið.