Krummi svaf í klettagjá

Krummi svaf í klettagjá
Höfundur: Jón Thoroddsen eldri

Krummi svaf í klettagjá,

kaldri vetrarnóttu á,

verður margt að meini

Fyrr en dagur fagur rann,

freðið nefið dregur hann

undan stórum steini.

Allt er frosið úti gor,

ekkert fæst við ströndu mor

svengd er metti mína.

Ef að húsum heim ég fer

heimafrakkur bannar mér

seppi´ úr sorp að tína.

Öll er þakin ísi jörð,

ekki séð á holtabörð

fleygir fuglar geta.

En þó leiti út um mó,

auða hvergi lítur tó;

hvað á hrafn að éta.

Á sér krummi ýfði stél,

einnig brýndi gogginn vel,

flaug úr fjallagjótum

Lítur yfir byggð og bú

á bænum fyrr en vakna hjú,

veifar vængjum skjótum.

Sálaður á síðu lá

sauður feitur garði hjá,

fyrrum frár á velli.

Krunk, krunk, nafnar, komið hér,

krunk, krunk, því oss búin er

krás á köldu svelli.