Með landi fram 1895

Með landi fram 1895
Höfundur: Matthías Jochumsson

Sem fyrri horfa hyrnurnar

svo hljótt og rótt á sæ,

og fornu kafalds kyrnurnar

með kúfinn sinn af snæ,

og djúpin öll og dalirnir

það dvelur kyrt sem fyr,

en horfnir sýnast halirnir,

og hvar eru þeir? eg spyr.

Og jafnir standa jöklarnir

með jakalöfin forn,

og dansinn stíga stökklarnir,

en Stígur kvaddi Horn;

og sömu glotta gnúparnir

— jeg get ekki að því gert,

mér finnst sem standi strjúparnir

með stýfðan háls um þvert. —

Þar roðnar gamli Riturinn,

er rennur sólin blíð,

Og sami leyptrar liturinn,

og lýsir Stigahlíð. —

Þar sástu, frændi, í Fjörðunum,

hve fagurt sólin dó,

og gakkt þú eins frá gjörðunum

með gullna sálarró!

Þar kemur sem sé Kópurinn

og kveðst ei þurfa staf:

Hví glottir þú svo glópurinn,

og gónir fram á haf?

Hvar búa fornu frændurnir,

er forðum lék eg við?

þín borg er heil, en bændurnir

þér blunda' á hvora hlið.

Og traustu Látratangarnir

sig teygja líkt og fyr,

og allir nesja angarnir

við ægis bíða dyr;

og sama busl í bjarginu

mér berst að hlustum enn

af gamla fugla garginu,

en — gröfin byrgir menn.

Þar blasa yndis-eyjarnar

um allan Breiðafjörð.

En hvar eru mildu meyjarnar,

þú mæra fósturjörð?

Menn hlægja og segja: hrellingin

um hvert mitt sitji stig,

þá komi einhver kellingin,

og kenna segist mig.

En kom þú svanni sjötugur,

og sjáðu frjálst á mig;

minn græni kjóll er götugur,

og gjarnan kyssi eg þig.

Af skapa döpru dómunum

opt dundu siðan jel

er brauztu eitt af blómunum,

og baðst mig fara vel.

Með grænum jaðri á Jöklinum

fer jórinn trés á rás;

í sama hvíta höklinum

þú hlærð enn, Snæfellsás.

Hve títt á kyrru kvöldunum

mig kætti fögur sól,

er upp úr svölu öldunum

hún óf þér gullin kjól.

Þið standið rótt á rótunum,

ó römmu hamra tröll!

en skjótt af feigu fótunum

er fallin mannsins höll;

þið anzið minna árunum,

og alda storkið þraut;

en við erum burt á bárunum,

sem brotna Hlés í skaut.

En bezt þið geymið byggðina,

og bjóðið vinum heim;

um elsku, trú og tryggðina

þið talið fyrir þeim.

Í þessum háu höllunum

sú Hulda lengi bjó,

er farmanninn að fjöllunum

og fósturknjánum dró.

Matth. Jochumsson.

Source Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi, 1. tölublað (12.10.1895)