Fara í innihald
- Hvar hafa dagar lífs þíns lit sínum glatað,
- og ljóðin, er þutu um þitt blóð frá draumi til draums,
- hvar urðu þau veðrinu að bráð, ó barn, er þig hugðir
- borið með undursamleikans
- eigin þrotlausan brunn þér í brjósti, hvar?
- Við svofelld annarleg orð,
- sem einhver rödd lætur falla
- á vorn veg - eða að því er virðist
- vindurinn blæs gegnum strætin,
- dettur oss, svefngöngum vanans, oft drykklanga stund
- dofinn úr stirðnuðum limum.
- Og spunahljóð tómleikans lætur í eyrum vor lægra.
- Og leiðindin virðast í úrvinda hug vorum sefast.
- Og eitthvað, er svefnrofum líkist, á augnlok vor andar,
- vér áttum oss snöggvast til hálfs, og skilningi lostin
- hrópar í allsgáðri vitund
- vor sál:
- Hvar!
- Ó hvar? Er glatað ei glatað?
- Gildir ei einu um hið liðna, hvort grófu það ár eða eilífð?
- Unn þú mér heldur um stund, að megi ég muna,
- minning, hrópandi rödd,
- ó dvel!
- En æ, hver má þér með höndum halda,
- heilaga blekking!
- Sem vængjablik svífandi engla
- í augum vaknandi barna
- ert þú hverful oss, hversdagsins þrælum,
- og óðar en sé oss það ljóst, er undur þitt drukknað
- í æði múgsins og glaumsins.
- Svo höldum vér leið vorri áfram, hver sína villigötu,
- hver í sínu eigin lífi vegvilltur, framandi maður;
- og augu vor eru haldin og hjörtu vor trufluð
- af hefð og löggrónum vana, að ljúga sjálfan sig dauðan...
- En þei, þei, þei - svo djúpt er vor samvizka sefur,
- oss sönglar þó allan þann dag
- við eirðarlaus eyrun
- eitthvað þvílíkt sem komið sé hausthljóð í vindinn,
- eitthvað þvílíkt sem syngi vor sálaða móðir
- úr sjávarhljóðinu í fjarska.
- Og eyðileik þrungið
- hvíslar vort hjarta
- hljótt út í bláinn:
- Hvar?...Ó hvar?
-
