Skúli fógeti

eftir Grím Thomsen

VIÐLAG:

Hvass er hann og kaldur af Esjunni, en —

ekki eru þeir smeykir, þeir útnesjamenn.

Þrekvaxnar eltir um Íslands haf

öldurnar Góu stormur;

hafskipið faðmar og færir í kaf

fláráður Miðgarðsormur.

Brýtur kjölur í bylgjum hrygg,

svo bárurnar sáran stynja,

en laushentur ægir lætur á brigg

löðrunga þétta dynja.

Ránar dætur fljúga á flaust,

faldinum hvíta hreykja,

og allt, sem á þilfari liggur laust,

lafandi tungum sleikja.

Rifna þá voðir og slitna þá stög,

stengur og viðir molast,

fyllir knör og í freyðandi lög

fjórir af hásetum skolast,

en hinir leggjast í búlka á bæn,

þó bænahald sé þeim ei tamast;

skipstjóri æðrast, og grenjandi græn

gjálpin á súðinni hamast.

Hann Skúli fógeti á farinu var

ferðunum Hafnar vanur;

í fjórtánda sinni frægan bar

festar um hafið svanur.

Brá eigi Skúla, þótt gnötraði gnoð,

á grönina mundi hann bíta;

í litklæði fór hann og studdist við stoð,

stórhöfðinglegur að líta.

Gildur á velli og gildur í lund

gulls var hann skrýddur baugum,

Fróða skein honum mjöl á mund,

en móðurinn út úr augum.

Til skipverja kallaði Skúli snjallt:

„Skreiðizt þið fram úr bælum,

heitt er í víti, þó hér sé kalt,

og hættið þið öllum skælum.

Þið munuð fá að súpa á sjó,

þótt sitjið og bælið fletið,

og háttunum ná í helvíti, þó

þið hjarið á meðan þið getið.“

VIÐLAG:

Hvass er hann og kaldur af Esjunni, en —

ekki eru þeir smeykir, þeir útnesjamenn.

Við kenningu þessa brá þeim í brún

og byrstir þustu á fætur,

þeir sinntu nú ekki, þótt hlunna hún

hömpuðu Ægis dætur.

Þeir hertu á stögum og hirtu nú ei,

þótt hörundið tæki af lófum;

en Skúli stóð sjálfur við stýri á fley

og stýrði því undan sjóum.

Slotaði rokinu og stilltist dröfn,

stormurinn var á enda,

og Víkur að endingu heilum í höfn

heppnaðist þeim að lenda.

Mælti þá Skúli: „Þið skilduð ei gjör,

hví skrautlega var eg klæddur,

meðan að öldurnar knúðu knör,

og kuggurinn stundi mæddur.

Þótti mér Rán heldur halda sér til

með höfuðtrafinu bjarta,

svo gjöra vildi ég gyðjunni skil

og gegn henni líka skarta.

En — hefðum við átt að sökkva í sæ,

sýna það vildi eg, ef okkar

ræki á fjörur af hafi hræ,

að hunda það væri ekki skrokkar.“

VIÐLAG:

Hvass er hann og kaldur af Esjunni, en―;

ekki eru þeir smeykir, þeir útnesjamenn.

Ljóðmæli, 1969.