Skarphéðinn í brennunni

eftir Hannes Hafstein

Buldi við brestur,

brotnaði þekjan.

Reið niður rjáfur

og rammir ásar.

Skall yfir eldhafið, ólgandi, logandi,

eldvargar runnu fram, hvæsandi, sogandi.

Reykurinn glóðþrunginn gaus upp úr kafinu.

Gaflaðið eitt stóð sem klettur úr hafinu.

Nár var þá Njáll,

nár var Bergþóra.

Burtu var Kári,

brunninn Grímur,

höggvinn Helgi.

Héðinn stóð einn

tepptur við gaflað

og glotti við tönn.

Gulrauðar glóðir

glampa og braka.

Blóðroðin birta

blaktir um garpinn.

Skín hún á andlitið skarpfölt og tannirnar,

skiptandi blæ, meðan logagráðs hrannirnar

flétta úr eldtungum umgjörðir titrandi

utan um hetjuna, bjartar og glitrandi.

Hélt hann á rammri

Rimmugýgi.

„Hvað er nú öx mín,

hitnar þér nokkuð?

Þú skyldir eigi

svo þurrmynnt vera

væri í annað

en eld að bíta“.

Gunnspáir glóðu

geislar á hyrnu,

stirndi á stál

og stæltar eggjar.

Skarphéðinn glotti við skínandi stálinu:

„Skil ég þig öx mín, ber kveðjur úr bálinu“.

Hefndþrungna bengýgi hóf upp og lét hana

hverfa í gaflaðið, langt upp á fetana.

Leit hann á eldibranda

aðfallandi.

Hvað var í huga

Höskulds bana?

Kominn bónleiður

til búðar hinstu

eldibrand tók sér

í axar stað.

Færðust að logarnir, brestandi, brakandi,

báldrekar skriðu fram, eldmakka skakandi,

lögðust að fótum hans, fæturna sleikjandi

flakandi tungum, og glóðmökkum hreykjandi.

Hnykluðust vöðvar

á herðum þreknum,

efldum er armi

upp hann lyfti,

losaði kyrtil

frá loðnu brjósti,

helrún brenndi þar:

inn helga kross.

Beit svo á kampinn, og krosslagði armana,

karlmennskuró sló um ennið og hvarmana.

Ljómandi kringum hann logarnir kvikuðu,

ljósgeislar fagnandi á honum blikuðu.

Dimmt er í skála,

dökkir mekkir

hefjast úr ösku

og hrundum rústum.

Inni við gaflað

í ösku stendur

Héðinn örendur

með opnum sjónum.

Heyrst ei hafði

hósti né stunur.