Sonatorrek

eftir Egil Skalla-Grímsson

1. Mjǫk erum tregt

tungu at hrœra

eða loptvætt

ljóðpundara;

esa nú vænligt

of Viðurs þýfi

né hógdrœgt

ór hugar fylgsni.

2. Esa auðþeystr,

þvít ekki veldr

hǫfugligr,

ór hyggju stað

fagnafundr

Friggjar niðja,

ár borinn

ór Jǫtunheimum,

3. lastalauss

es lifnaði

á Nǫkkvers

nǫkkva bragi.

Jǫtuns hals

undir þjóta

Náins niðr

fyr naustdyrum.

4. Þvít ætt mín

á enda stendr,

hræbarnir

sem hlynir marka;

esa karskr maðr

sás kǫggla berr

frænda hrørs

af fletjum niðr.

5. Þó munk mitt

ok móður hrør

fǫður fall

fyrst of telja,

þat berk út

ór orðhofi

mærðar timbr

máli laufgat.

6. Grimmt vǫrum hlið,

þats hrǫnn of braut

fǫður míns

á frændgarði;

veitk ófullt

ok opit standa

sonar skarð,

es mér sær of vann.

7. Mjǫk hefr Rǫ́n

ryskt um mik,

emk ofsnauðr

at ástvinum;

sleit marr bǫnd

minnar ættar,

snaran þǫ́tt

af sjǫlfum mér.

8. Veizt, ef þá sǫk

sverði of rækak,

vas ǫlsmiðr

allra tíma;

hroða vágs brœðr,

ef vega mættak,

fórk andvígr

ok Ægis mani.

9. En ek ekki

eiga þóttumk

sakar afl

við sonar bana,

þvít alþjóð

fyr augum verðr

gamals þegns

gengileysi.

10. Mik hefr marr

miklu ræntan,

grimmt es fall

frænda at telja,

síðan's minn

á munvega

ættar skjǫldr

aflífi hvarf.

11. Veitk þat sjalfr,

at í syni mínum

vasa ills þegns

efni vaxit,

ef randviðr

røskvask næði,

unz her-Gauts

hendr of tœki.

12. Æ lét flest

þats faðir mælti,

þótt ǫll þjóð

annat segði,

mér upp helt

of verbergi

ok mitt afl

mest of studdi.

13. Opt kømr mér

mána bjarnar

í byrvind

brœðraleysi,

hyggjumk um,

es hildr þróask,

nýsumk hins

ok hygg at því,

14. hverr mér hugaðr

á hlið standi

annarr þegn

við óðræði;

þarfk þess opt

of þvergǫrum;

verðk varfleygr,

es vinir þverra.

15. Mjǫk es torfyndr,

sás trúa knegum

of alþjóð

Elgjar galga,

þvít niflgóðr

niðja steypir

bróður hrør

við baugum selr.

16. Finn ek þat opt,

es féar beiðir — — —

17. Þat's ok mælt,

at engi geti

sonar iðgjǫld

nema sjalfr ali

enn þann nið,

es ǫðrum sé

borinn maðr

í bróður stað.

18. Erumka þekkt

þjóða sinni,

þótt sér hverr

sǫ́tt of haldi;

burr's Bileygs

í bœ kominn,

kvánar sonr,

kynnis leita.

19. En mér fens

í fǫstum þokk

hrosta hilmir

á hendi stendr;

máka'k upp

jǫrðu grímu,

rýnnis-reið,

réttri halda,

20. síz son minn

sóttar brími

heiptugligr

ór heimi nam,

þanns ek veit

at varnaði

vamma varr

við vámæli.

21. Þat mank enn,

es upp of hóf

í Goðheim

Gauta spjalli

ættar ask,

þanns óx af mér,

ok kynvið

kvánar minnar.

22. Áttak gótt

við geirs dróttin,

gerðumk tryggr

at trúa hǫ́num,

áðr vinan

vagna rúni,

sigrhǫfundr,

of sleit við mik.

23. Blœtka því

bróður Vílis,

goðjaðar,

at gjarn séak,

þó hefr Míms vinr

mér of fengnar

bǫlva bœtr,

ef et betra telk.

24. Gǫ́fumk íþrótt

ulfs of bági

vígi vanr

vammi firða

ok þat geð,

es ek gerða mér

vísa fjandr

af vélǫndum.

25. Nú erum torvelt:

Tveggja bága

njǫrva nipt

á nesi stendr;

skalk þó glaðr

með góðan vilja

ok óhryggr

heljar bíða.

Jörmungrund