Sorg (Jóhann Sigurjónsson)

Sorg
Höfundur: Jóhann Sigurjónsson

Vei, vei, yfir hinni föllnu borg!

Hvar eru þín stræti,

þínir turnar,

og ljóshafið, yndi næturinnar?

Eins og kórall í djúpum sjó

varst þú undir bláum himninum,

eins og sylgja úr drifnu silfri

hvíldir þú á brjóstum jarðarinnar.

Vei, vei!

Í dimmum brunnum vaka eitursnákar,

og nóttin aumkvast yfir þínum rústum.

Jóreykur lífsins þyrlast til himna,

menn í aktygjum,

vitstola konur í gylltum kerrum.

- Gefið mér salt að eta, svo tungan skorpni í

mínum munni

og minn harmur þagni.

Á hvítum hestum hleyptum við upp á bláan

himinbogann

og lékum að gylltum knöttum;

við héngum í faxi myrkursins,

þegar það steyptist í gegnum undirdjúpin;

eins og tunglsgeislar sváfum við á bylgjum

hafsins.

Hvar eru þau fjöll, sem hrynja yfir mína sorg,

hálsar, sem skýla minni nekt með dufti?

Í svartnætti eilífðarinnar flýgur rauður dreki

og spýr eitri.

Sól eftir sól hrynja í dropatali

og fæða nýtt líf og nýja sorg.