Sprettur

Sprettur
Höfundur: Hannes Hafstein

Ég berst á fáki fráum

fram um veg.

Mót fjallahlíðum háum

hleypi ég.

Og golan kyssir kinn.

Og á harða, harða spretti

hendist áfram klárinn minn.

Það er sem fjöllin fljúgi

móti mér,

sem kólfur loftið kljúfi

klárinn fer.

Og lund mín er svo létt,

eins og gæti ég gjörvallt lífið

geisað fram í einum sprett.

Hve fjör í æðar færist

fáknum með!

Hve hjartað léttar hrærist!

Hlær við geð

að finna fjörtök stinn!

Þú ert mesti gæðagammur,

góði Léttir, klárinn minn!

Hve hátt'ann lyftir hnakka,

hvessir brá

og hringar hreykinn makka.

Horfið á!

Sko, faxið flaksast til!

Grundin undir syngur söngva

slétt við Léttis hófaspil.

En læg nú sprettinn, Léttir,

líttu á,

við eigum brekkur eftir,

hún er há.

Nú æjum við fyrst ögn,

áður söng og hófa hljóði

förum rjúfa fjallaþögn.