Íslenzkar þjóðsögur og æfintýri/Galdrasögur/Bjarni blindi
Þess munu fá dæmi að blindir menn sé skyggnir, en þó lítur svo út eftir sögu þeirri sem hér segir að svo geti að borið. Eftir að Bjarni blindi sem áður er getið[1] var orðinn að mestu laus við draugsaðsóknina varð honum miklu skaprórra en áður, en þó lagðist það mótlæti á hann að hann varð blindur og ekki laus við sturlun, og þótti það enn nokkrar menjar hinnar fyrri aðsóknar.
Þegar svo var komið fyrir Bjarna að hann gekk ekki lengur í vist fór hann um manna á milli og var leiddur milli bæja. Einu sinni sem oftar kom hann að Helgastöðum í Þingeyjarsýslu til séra Hannesar, föður dr. Schevings, og fékk að vera þar um tíma. Þetta var um vetur. Meðan Bjarni dvaldi á Helgastöðum bar svo við eitt sinn að þeir Hallgrímur og Lárus prestssynirnir voru að leika sér að því frammi í bæjardyrum með tveim öðrum drengjum að fela sig hvor fyrir öðrum; höfðu þeir skála sem var frammi í bænum til að fela sig í og var þar nærri koldimmt, en skálinn auður að mestu, með stoðum, bitum, sperrum, langböndum og birkiárefti, en undir bitana var mjög hátt. Þó myrkt væri í skálanum höfðu þeir þá varúð þó við að þeir bundu fyrir augun á þeim sem átti að leita og héldu honum tveir frammi í bæjardyrum á meðan einn þeirra var að fela sig, og mátti hann fela sig þar í skálanum sem hann vildi, hvort heldur á gólfinu eða uppi á bitunum eða ef hann gat hangið í áreftinu, en ekki þurfti sá sem leitaði að þreifa á þeim sem hann leitaði að til að finna hann því nægja þótti ef hann gat sagt til hvar hann var. Bjarna bar nú þar að sem drengirnir voru að feluleiknum og komst að því hvaða leik þeir léku. Hann bauðst þá til að leita að hverjum þeirra sem þeir vildu þar til kjósa að fela sig fyrir honum í skálanum og finna hann. Drengirnir kusu svo Hallgrím til þess því þeir vissu að hann var léttastur á sér og gat farið upp um alla bita og hangið í áreitinu hvar sem vera vildi. Meðan Hallgrímur var að fela sig héldu hinir Bjarna og höfðu alla sömu aðferð við hann sem þeir höfðu haft áður. Síðan fer Bjarni og leitar. En þegar hann kemur inn á skálagólfið þar niður undan sem Hallgrímur hékk uppi yfir í rjáfrinu kallaði Bjarni upp og sagði að Hallgrímur væri þar þó hann næði ekki til hans. Drengjunum þótti Bjarna takast furðu vel leitin og reyndu sama leik í annað sinn, og hélt Hallgrímur nú niðri í sér andanum eða andaði svo lágt sem hann gat því honum var ekki grunlaust um að Bjarni hefði í fyrra sinnið heyrt hvar hann var, á andardrættinum. En allt fór á sömu leið; Bjarni nam þar staðar á skálagólfinu sem Hallgrímur hékk uppi yfir.
Þótti þá drengjunum til reynt að ekki yrði falizt fyrir Bjarna og spurðu hann þá að hvernig á því stæði að hann væri svo naskur að finna Hallgrím hvar sem hann fælist. En hann sagði þeim að hvítabjarnarhúnn hefði staðið þar á gólfinu niður undan sem Hallgrímur hefði verið upp yfir og væri það fylgjan hans. En dr. Scheving heldur enn að svo hafi farið fyrir Bjarna sem mörgum öðrum að þegar þeim förlast eitt skilningarvitið skerpist aftur hin fyrir þann muninn og að Bjarni muni því hafa heyrt til sín hversu hægt sem hann hafði um sig.