Íslenzkar þjóðsögur og æfintýri/Náttúrusögur/Átján bjarndýr á Langanesi
Einu sinni snemma vetrar lagði hafís mikinn að Langanesi og komu mörg bjarndýr á land með honum. Einn bær var þar afskekktur á nesinu er lá þó mjög vel við sjávarútveg og trjáreka. Þaðan kom enginn maður hvorki til kirkju né annara bæja frá því með jólaföstukomu og fram að miðjum vetri og hugðu menn að bjarndýrin hefðu orðið heimilisfólkinu að skaða. Unglingsmaður var þar í sveitinni, átján ára gamall, smiður góður, röskur og hugaður. Hann smíðaði sér lagvopn mikið og fór svo kvöld eitt í tunglsljósi til að vitja bæjarins. Var það hér um bil á miðjum þorra. Þegar hann kom að bænum var þar allt brotið og bælt; fann hann blóðuga fataræfla af fólkinu; líka var fjósið brotið upp og kýrnar drepnar og uppétnar. Seinast hvarflaði hann upp í dyraloft; var það óbrotið og stigi sem upp að því lá. Hann litaðist um og horfði út um loftsgluggann. Hann sá þá hvar bjarndýrahópur kom neðan frá sjó; hafði hann tölu á þeim og voru þau átján. Eitt fór á undan, var það langstærst og rauðkinnótt. Það varð fljótt vart mannsins af lyktinni og hljóp með mikilli grimmd upp í stigann og ætlaði að slá til mannsins með hramminum; en hann lagði það undir bóginn í hjartastað og var það bani dýrsins. Síðan drap hann tólf önnur dýr þar í stiganum. Snéru hin fimm þá undan og litu ekki við manninum þó hann egndi þau upp á sig og veitti þeim eftirför. Síðan fékk hann menn til að gjöra dýrin til. Er mælt hann hafi reist bú á jörðinni um vorið og keypt hana fyrir það sem hann hafði upp úr dýrunum. Varð hann nýtur bóndi; sagt er hann hafi haldið einum feldinum eftir og öll börn hans fæðzt á honum og höfðu þau því öll bjarnyl.