Bárðar saga Snæfellsáss/7

Úr Wikiheimild

Það er nú þessu næst sem fyrr var frá sagt að Helga Bárðardóttir var hjá Miðfjarðar-Skeggja og er Bárður spurði það sótti hann hana um haustið og hafði heim með sér því að Skeggi var þá kvæntur. Engu undi hún sér síðan er hún skildi við Skeggja. Mornaði hún og þornaði æ síðan.

Það var einn dag að hún kvað vísu þessa:

Braut vil eg bráðla leita.
Brestr eigi stríð í flestu
mér fyrir menja rýri.
Mun eg dálega kálast
því auðspenni unnag
alteitum sefa heitum.
Sorg má eg síst því byrgja.
Sit eg ein, trega greinum.

Eigi undi Helga hjá föður sínum og hvarf þaðan í burt og þýddist hvorki nálega menn né fénað eða herbergi. Var hún þá oftast í hreysum eða hólum. Við hana er kenndur Helguhellir í Drangahrauni og miklu víðara eru örnefni við hana kennd um Ísland.

Hún þá veturvist að Hjalla í Ölfusi en ekki Guðrún Gjúkadóttir þó það segi nokkrir menn, hjá þeim feðgum Þóroddi og Skafta. Var Helga þar með dul og lá í ystu sæng í skála um veturinn og hafði fortjald fyrir. Hún sló hörpu nær allar nætur því að henni var þá enn sem oftar ekki mjög svefnsamt.

Austmaður var með þeim feðgum er Hrafn hét. Oft töluðu menn um það að eigi þóttust vita hver þessi kona var. Hrafn leiddi þar einhver mestan grun á og eina nátt forvitnaðist hann undir tjaldið. Sá hann að Helga sat upp í einum serk. Honum sýndist konan fríð mjög. Vildi hann upp í sængina og undir klæðin hjá henni en hún vildi það eigi. Tókust þau þá til og skildu með því að sundur gekk í Hrafni austmanni hinn hægri handleggur og hinn vinstri fótleggur.

Litlu síðar hvarf Helga þaðan í burt og fór víða um Ísland og festi hvergi yndi. Var hún og alls staðar með dul en oftast fjarri mönnum. Var hún og nokkurum stundum hjá föður sínum.