Bjarnar saga Hítdælakappa/4
Sumar það hið sama sem Þórður fór til Íslands gekk Björn þá fyrir jarl og bað orlofs að fara í Austurveg. Jarl bað hann fara sem honum gegndi.
Fór þá Björn með kaupmönnum austur í Garðaríki á fund Valdimars konungs. Var hann þar um veturinn í góðu haldi með konunginum. Kom hann sér vel með tignum mönnum því að öllum féllu vel í skap hættir hans og skaplyndi.
Svo er sagt þá er Björn var í Garðaríki með Valdimar konungi bar það til að her óflýjandi kom í landið og réð fyrir kappi sá er Kaldimar hét, mikill og máttigur, náfrændi konungs, hermaður hinn mesti og vígfimur og mikill afreksmaður, og voru þeir kallaði jafnkomnir til ríkis Valdimar konungur og kappinn en kappinn hafði því eigi náð ríkinu að hann var yngri og því fór hann í hernað að leita sér frama. Var nú og engi hermaður slíkur, jafnfrægur sem hann, í þann tíma í Austurlöndum.
En er Valdimar konungur frétti þetta þá sendir hann menn með sættarboðum til frænda síns og bað hann fara með friði og eignast helming ríkis en kappinn kveðst skyldu hafa einn ríkið og ef konungur vill eigi það bauð hann honum hólmgöngu ella berðust þeir með öllu liði sínu. Valdimar konungi þótti hvorgi góður og vildi gjarnan eiga týna liði sínu en kveðst eigi vanist hafa hólmgöngum og spurði lið sitt hvað ráðs væri en menn réðu honum að safna liði og berjast.
Og á litlum tíma kom þar saman múgur og margmenni og hélt Valdimar konungur til móts við kappann. Síðan bauð konungur að fá mann fyrir sig til einvígis og því játaði kappinn með þeim skildaga að hann skyldi eignast ríkið allt ef hann felldi þann mann en ef kappinn félli þá skyldi konungur eignast ríki sitt sem áður. Þá leitaði konungur eftir við menn sína ef þeir vildu ganga á hólm fyrir hann en menn voru ekki fúsir til þess því að hver þóttist til bana ráðinn er berjast skyldi við kappann. En konungurinn hét þeim sinni vináttu og öðrum sæmdum ef nokkur vill til ráðast en þó vildi engi til ráða.
Björn mælti: „Hér sé eg alla ódrengilegast við verða síns herra nauðsyn. En því fór eg af mínu landi að eg vildi leita mér frægðar. En tveir eru kostir fyrir höndum, annar að fá sigur með karlmennsku, þó að það sé ólíklegt með þann sem að berjast er, en hinn er annar að falla með drengskap og hugprýði og er það betra en að lifa með skömm og þora eigi að vinna konungi sínum sæmd og skal eg til ráða að berjast við Kalidmar.“
Konungur þakkar Birni.
Eru þá sögð upp hólmgöngulög. Kappinn hafði sverð það er Mæringur hét og hinn besti gripur. Þeir berjast bæði hart og snart og lauk svo með þeim að kappinn féll fyrir Birni og fékk bana en Björn varð sár nær til ólífis. Fékk Björn af þessu stórlega frægð og sæmd af konungi. Var þar skotið tjaldi yfir Björn því að hann þótti eigi færandi í brott en konungur fór heim í ríki sitt.
Þeir Björn voru nú í tjaldinu og er gróa tóku sár hans þá kvað hann vísu:
- Hér myndi nú handar,
- hæft skiljum brag, vilja
- líki fögr sem leika
- Lofn, Eykyndill, sofna
- ef hörskorða heyrði
- harðla nær að værum,
- gerðumk frægr, með fjórða
- fleina vald í tjaldi.
Síðan var Björn fluttur heim til konungs með mikilli virðingu. Konungur gaf honum allt herskrúð það er kappinn hafði átt og þar fylgdi sverðið Mæringur. Því var Björn síðan kappi kallaður og kenndur við hérað sitt. Björn lá í sárum um sumarið og um veturinn eftir var hann í Garðaríki og hafði hann þá utan verið þrjá vetur og eftir það fór hann til Noregs. Og er hann kom þar voru öll skip gengin til Íslands og var það síð sumars.