—108—
7. Þína ást eg aldrei þó, med ordum gjørdi fala; í huga sástu hvad mér bjó, hvurugt þurfti ad tala.
8. Þig til handa þá eg sá, þegni ødrum gánga; flúdi eg landid frá þér þá, flúdi eg gøtu lánga.
9. Flúdi eg nordur hálfu heims, og heiminn svo ad kalla; mér þú, skordin glampa geims, gøtu fylgir alla.
10. Beitstu ad nú í vetur hér, vildir bætur kénna: dilladir þú í draumi mér, drósin nætur þrennar.
11. Eg þegjandi heingdi haus, hræddist trúa øndin: hvurt mun andinn ljúfi laus, líkams nú vid bøndin?
12. Og svo hingad hvarfla sér, hægt til drauma bóta, yfir, kring og innra í mér, á loptstraumum fljóta.
13. Eda mundir, linda Lín, lífs á gøtu þinní, þeinkja stundum mjúkt til mín, manns í útlegdinni.
14. Þegar þú heyrir, heillin mín, hanann brúna gala, ljádu eyru þessu þín! um þig eg núna tala.
15. Dagsins runnu djasnin gód, dýr um hallir vinda; morgunsunnu blessad blód, blæddi um fjalla tinda.
