—109—
16. Ljósid fædist, dimman dvín, dafnar nædid fróma, loptid glædist, láin skín, landid klædist blóma.
17. Dýrinn vída vakna fá, varpa hýdi nætur, grænar hlídar glóir á, grøsin skrída á fætur.
18. Hreidrum gánga fuglar frá, fløgta um dránga bjarga, sólar vánga sýngja hjá, sálma lánga og marga.
19. A allar lundir laga klid, lopts í bláu rúmi; létta blundi lætin vid, Leó þá og Númi.
20. Blundur nætur nægir sá, njóta mætu vinir; skunda fætur frægir á, fljóta glætu hlynir.
21. Leó hradur hefur þá, hjólum snúid svara: „heilla madur, hermdu frá, hvørt á nú ad fara.“
22. Númi elur andsvør þá: „ílls er vøl ad kalla; eg vil felast, ef ad má, innst í dølum fjalla.
23. „Birni hér og ljóna lid, lands um slódir hardar, betra er ad búa vid, en blindar þjódir jardar.
24. „Slíkir fæla fridinn há, og flesta sælu nída; leitum þræla lidi frá.“ Leó mælir sídann:
