Fara í innihald

Blaðsíða:Rímur af Núma kóngi Pompilssyni (1835).djvu/48

Úr Wikiheimild
Þessi síða hefur verið prófarkalesin

44

57. Þánkar hreinir hjartans flýa, hvørgi í meinum því er rótt, hugsun ein er Hersilía, hans í leynum dag og nótt.

58. O þú þeingils ástvin kæri! sem øllu geingi týnir hér, skulu eingin undanfæri, einum leingur duga þér?

59. Hvar eru nú þíns fóstra frædi, føst sem þú í huga barst? og Himinbúa heitin gædi, helst sem trúa ljúfur varst?

60. Og því mundi ei til líknar, ódfær skunda Seres frú! og kýngi undan fýsna-fíknar, fá þér hrundid breiskum nú.

61. Skal þá eldur einnar girndar, ofurseldum granda hér? æ! hún veldur fári firndar, og forløg géldur verstu þér!

62. Þú vilt deya í fýsna funa, falin megin eru skjól, og sérd þó eigi óluckuna, sem í þér fleygir heljar ból.

63. Ad því víkjum: víga sekur, vídfrægur um lønd og geim, kémur ríkja rádur frekur, Rómúlur úr strídi heim.

61. Honum fylgir hraustur skari, í hópa talinn, búinn geir; líkt og bylgjur lá um fari, leiti og dali bruna þeir.

65. Lystugt klíngja ljósblá stálin, ljómar hríngjur gyltar á, hornin sýngja sigur-málin, síns foríngja raddar-há.