—53—
51. Fram um svædi fylgdu þar, fljódi, er gæda rádum unni, eckjur bædi og øldúngar, ángurs qvædi hafa í munni.
52. Kríngum Tasa qviknar mál, konur og smáu børnin veina: Þér ørvasa hid þúnga stál, þeigi tjáir fremur reyna.
53. Þú, sem fadir allra ert, yfirgéfa mátt ei þína; ockur, þad er opinbert, øll þá vefur neyd og pína.
54. Hnéfallandi hrópar þjód: hjá oss bú þú, fadir kjæri! Nú þegjandi stillir stód, steini eins og lostinn væri.
55. Tasía herdir tárin á, teingir um sjóla arma bjarta; linast verdur lofdúng þá, til líknar viknar kémpu hjarta.
56. Núma qvedur kossi med, kappann bidur heilan fara; sídan tredur bjarnar bed, til Borgar heim med sínum skara.
57. Rómúls klíngir røddin klár, rídur hann fyrir lidi framan; í fylkíngar þyrpir þrjár, þúsundunum øllum saman.
58. Fyrst skulu rída Rómverjar, ræsir sjálfur þessum stýrir; aungvum hlýda ødrum par, ódins bjálfa gautar dýrir.
59. Sabínínga fylkíng fer, fram því næst á víga svædi; þann óríngan halda her, Hersílía og Númi bædi.
