Brennu-Njáls saga/100
Höfðingjaskipti varð í Noregi. Hákon jarl var liðinn undir lok en kominn í staðinn Ólafur Tryggvason. Urðu þau örlög Hákonar jarls að Karkur þræll skar hann á háls á Rimul í Gaulardal. Það spurðist með tíðindum þessum að siðaskipti var orðið í Noregi. Og höfðu þeir kastað hinum forna átrúnaði en Ólafur konungur hafði kristnað Vesturlönd, Hjaltland og Orkneyjar og Færeyjar.
Það mæltu margir menn svo að Njáll heyrði að slíkt væru mikil firn að hafna fornum sið og átrúnaði.
Njáll sagði þá: „Svo líst mér sem hinn nýi átrúnaður muni vera miklu betri og sá muni sæll er þann fær heldur. Og ef þeir menn koma út hingað er þann sið bjóða þá skal eg það vel flytja.“
Hann mælti það oft. Hann fór oft frá öðrum mönnum einn samanog þuldi.
Þetta hið sama haust kom skip út austur í Fjörðum í Berufirði þar sem heitir Gautavík. Hét Þangbrandur stýrimaður. Hann var son Vilbaldús greifa úr Saxlandi. Þangbrandur var sendur út hingað af Ólafi konungi Tryggvasyni að bjóða trú rétta. Með honum fór sá maður íslenskur er Guðleifur hét. Hann var son Ara Mássonar, Atlasonar, Úlfssonar hins skjálga, Högnasonar hins hvíta, Ótryggssonar, Óblauðssonar, Hjörleifssonar hins kvensama Hörðalandskonungs. Guðleifur var vígamaður mikill og manna hraustastur og harðger í öllu.
Bræður tveir bjuggu á Berunesi. Hét annar Þorleifur en annar Ketill. Þeir voru Hólmsteinssynir Össurarsonar hins breiðdælska. Þeir lögðu til fund og bönnuðu mönnum að eiga kaup við þessa menn.
Þetta spurði Hallur af Síðu. Hann bjó að Þvottá í Álftafirði. Hann reið til skips við þrjá tigu manna.
Hann fer þegar á fund Þangbrands og mælti til hans: „Hvort ganga ekki mjög kaupin?“
Hann sagði að svo var.
„Nú vil eg segja þér mitt erindi,“ segir Hallur, „að eg vil bjóða yður öllum heim til mín og hætta á hvort eg geti kaup fyrir yður.“
Þangbrandur þakkaði honum og fór til Þvottár.
Um haustið var það að Þangbrandur var úti einn morgun snemma og lét skjóta sér tjaldi og söng messu í tjaldinu og hafði mikið við því að hátíð var mikil.
Hallur mælti til Þangbrands: „Í hverja minning heldur þú þennan dag?“
„Mikael engill á daginn,“ segir hann.
„Hver rök fylgja engli þeim?“ segir Hallur.
„Mörg,“ segir Þangbrandur. „Hann skal meta allt það sem þú gerir bæði gott og illt og er hann svo miskunnsamur að hann metur allt það meira sem vel er gert.“
Hallur mælti: „Eiga vildi eg hann mér að vin.“
„Það munt þú mega,“ segir Þangbrandur, „og gefst þú honum þá í dag með guði.“
„Það vil eg þá til skilja,“ segir Hallur, „að þú heitir mér því fyrir hann að hann sé þá fylgjuengill minn.“
„Því mun eg heita þér,“ segir Þangbrandur.
Tók Hallur þá skírn og öll hjú hans.